Ένας γλάρος στην Πανόρμου

Το τέλος της “σχολικής” μας χρονιάς πλησίαζε και οι Ακαδημίες άρχιζαν σιγά σιγά να τελειώνουν… αυτή η σκέψη γύριζε στο νου μου ενώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο του γραφείου, μ’ ένα συναίσθημα τρυφερότητας και νοσταλγίας μαζί για όλα εκείνα τα μοναδικά βιώματα που τόσο έντονα ζήσαμε δάσκαλοι και μαθητές ΜΑΖΙ, μια αγκαλιά.

Αυτό που βλέπω έξω από το παράθυρο – έναν γλάρο να πετάει – με προσγειώνει απότομα και με ξαφνιάζει! Ένας γλάρος; Μα δεν υπάρχουν γλάροι στην Πανόρμου… Η φωνή της λογικής είναι κάθετη.

Όμως, είδα έναν γλάρο να πετάει… Το λέω στον Αντώνη. Και η λογική με τη φωνή του Αντώνη επιμένει να με επαναφέρει στην πραγματικότητα: “Δεν υπάρχουν γλάροι στην Πανόρμου. Περιστέρι είδες. Ένα άσπρο μεγάλο περιστέρι.”

Όμως ο γλάρος είναι τόσο χαρακτηριστικό πουλί… δεν μπερδεύεται με περιστέρι, σκέφτηκα, ενώ χτυπούσε το τηλέφωνο να μου πουν ότι το ραντεβού μου περίμενε κι εγώ μπήκα πάλι στο ρυθμό της δουλειάς.

Ήταν, στα τελευταία μαθήματα της Ακαδημίας των σχέσεων, έξι η ώρα το απόγευμα, και κάναμε τη συνηθισμένη μας κουβεντούλα εκεί στην ρεσεψιόν πριν μπούμε μέσα στην τάξη. Κοιτάζω από εκείνο το μεγάλο παράθυρο με τις ζαρντινιέρες και με ακινητοποιεί εντελώς αυτό που βλέπω: Ένας μεγάλος άσπρος γλάρος έρχεται πετώντας προς το παράθυρο κι έπειτα κάθεται!!! στη ζαρντινιέρα και μας κοιτάει.

Μένω άφωνη, ακίνητη, είναι από τις στιγμές εκείνες που θέλεις να μην τελειώσει αυτή η στιγμή, θέλεις να σου δώσει κι άλλο χρόνο αυτό που υπάρχει για να το βιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.

Ακούω τις φωνές των παιδιών από δίπλα. Άλλοι φωνάζουν, “ένας γλάρος στο παράθυρο…” άλλοι οι πιο ψύχραιμοι ψάχνουν το κινητό να τον φωτογραφήσουν.

Και μέσα σ’ αυτή τη φασαρία, ο γλάρος της Πανόρμου ανοίγει λίγο τα φτερά του, μετά κάνει ένα τίναγμα και πετάει πάλι ψηλά, αφήνοντάς μας ένα εκπληκτικό και ιδιαίτερο δώρο: ‘Όλα μπορούν να γίνουν, όλα μπορούν να συμβούν!”

Κι έτσι είναι!
Αφιερωμένο σ’ όλους τους μαθητές των Ακαδημιών μας κι όχι μόνο…

Βένα Καλογήρου