Κι όμως η πραγματικότητα είναι μία. Για μένα, για σένα, για όλους.

Ένας Ινδός έβαλε έναν ελέφαντα σ’ έναν σκοτεινό σταύλο, για να τον περιεργαστούν οι επισκέπτες.
Κι αφού ήταν αδύνατο να τον δουν με τα μάτια, όλοι τον άγγιζαν με την παλάμη του χεριού τους.
Το χέρι του ενός  καθώς ακούμπησε στην προβοσκίδα είπε: “Αυτό το ζώο είναι σαν νεροσωλήνας”.
Ένας άλλος άγγιξε το αυτί του και είπε: “Αυτό το πλάσμα μοιάζει με βεντάλια”.
Άλλος άγγιξε το πόδι του και είπε: “Αυτό το ζώο έχει το σχήμα μιας κολώνας”.
Άλλος που χάιδεψε την πλάτη του είπε: “Αληθινά, αυτός ο ελέφαντας μοιάζει με θρόνο”.
Αν ο καθένας τους κρατούσε ένα κερί,
δεν θα υπήρχε καμιά αντίθεση στα λόγια τους.
Ρουμί

Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η πραγματικότητα είναι μία. Για μένα, για σένα, για όλους. Το πώς θα τη δούμε και τι θα κάνουμε με αυτήν, εξαρτάται…

Εξαρτάται από το αν έχουμε εστιαστεί σ΄ ένα μέρος αυτής της πραγματικότητας και κολλημένοι εκεί επιμένουμε πως, “μα αυτό είναι το μόνο που υπάρχει δεν βλέπεις;”.

Εξαρτάται από το πόσο ευέλικτος και πρόθυμος  είναι ο νους μας να δει κι άλλα μονοπάτια, εξαρτάται από τα συναισθήματα που κυριαρχούν μέσα μας αυτήν την περίοδο. Άλλη η πραγματικότητα του θυμού και της πίκρας, άλλη η πραγματικότητα του αισιόδοξου που θέλει να χτίσει και να δημιουργήσει…

Ίσως όμως τελικά όλα τούτα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία παρά μόνο μία.

Να ανακαλύψουμε εκείνο το ορυχείο του χρυσού μέσα μας, και εκείνο τον κανόνα που είναι χαραγμένος επάνω σ΄ αυτό το χρυσό και λέει: ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΛΥΣΗ.

Αυτό το ορυχείο είναι πάντα μέσα μας διαθέσιμο για χρήση.

Μόνο αν εμπιστευόμασταν λίγο περισσότερο, ότι υπάρχει, ότι στ΄ αλήθεια υπάρχει…

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος και βέβαια η πραγματικότητα, για σένα, για μένα, για όλους μας!

Με αγάπη πολλή
Βένα Καλογήρου