Τι έμαθα τα τελευταία 50 χρόνια;

Είμαι σε μια παράξενη, ευσυγκίνητη και ταυτόχρονα δημιουργική διάθεση και νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με όσους έχουν την ευγενή καλοσύνη και τη διάθεση να τις διαβάσουν.
Τις τελευταίες μέρες δέχτηκα πολλά μηνύματα πραγματικής φιλίας και αγάπης από πολλούς απόφοιτους των σεμιναρίων μου που ενέτειναν τους προβληματισμούς μου για τη ζωή.
Πριν από πολύ καιρό, είχα γράψει ένα κείμενο που ξαναδιαβάζοντάς το σήμερα ένιωσα πως κάποια του κομμάτια αξίζει να τα ξαναδημοσιεύσω.

Έκανες πολλά στη ζωή σου Αντώνη, μου λέω. Ποια όμως από αυτά άξιζαν τον κόπο; Ποια είχαν νόημα; Ποια σε έκαναν περήφανο καπετάνιο της ζωής; Ποια σε έκαναν να λες «αν ξαναζούσα το ίδιο ταξίδι θα ήθελα να κάνω;». Μήπως τα χρήματα που κέρδισες, τα ταξίδια σ’ ολόκληρο τον κόσμο που έκανες, η οικογένεια που έφτιαξες, η μέθοδος αυτοεξέλιξης που δημιούργησες, τα γλέντια που έκανες, οι αποτυχίες που είχες, οι ερωτικές αγάπες της ζωής σου, οι καταστροφές και οι επιτυχίες που δημιούργησες, ποια απ’ όλα αυτά;

Κι όσο αναρωτιέμαι, τόσο πιο σίγουρος είμαι για την απάντηση.

Όλη αυτή η πολυτάραχη, γεμάτη σχεδόν από τα πάντα, πορεία μου μέχρι σήμερα δεν σημαδεύτηκε ούτε από τα λεφτά, ούτε από τις επιτυχίες, ούτε από τις αποτυχίες, ούτε από τα ταξίδια, ούτε από τις νίκες, ούτε από τις ήττες, αλλά ούτε κι από τα συναισθήματα που όλα αυτά με έκαναν να νιώσω.

Τώρα πια πιστεύω ότι ξέρω ποιο ήτανε το νόημα όλης αυτής της πορείας.

ΟΛΑ όσα δημιούργησα (καταστροφές κι επιτυχίες) υπήρξαν πολύτιμα δώρα στο μέχρι σήμερα ταξίδι μου. ΟΛΑ με έμαθαν, ΟΛΑ, επώδυνα και χαρούμενα, μου χάριζαν και από κάτι πολύτιμο, έστω κι αν εγώ χρειάστηκα πολλά χρόνια κάποιες φορές για να το δω. Με έμαθαν, σιγά – σιγά και κάποιες φορές πολύ επώδυνα, να ξεχωρίζω το ασήμαντο και το πρόσκαιρο από το σημαντικό.

Πoιο πιστεύω λοιπόν ότι είναι το σημαντικό;

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!

Ναι, έμαθα να αναγνωρίζω το ψεύτικο από το αληθινό. Να αναγνωρίζω την απελπισμένη προσπάθεια των πολλών να αγαπηθούν γι’ αυτά που κατέχουν, επειδή ποτέ δεν αναγνώρισαν την ομορφιά της καρδιάς τους. Κι’ αυτό που βγάζουν, ζουν και βιώνουν, είναι ψεύτικο και πονάει πολύ. Και πονάει γιατί είναι ένα με το δηλητήριο της μοναξιάς. Κατά βάθος ξέρουν ότι στη δύσκολη στιγμή θα είναι μόνοι.

Όμως έμαθα να αναγνωρίζω κι εκείνους που μπορούν να κοιμούνται με χαμόγελο γιατί η καρδιά τους είναι ελεύθερη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, χωρίς να πιστεύει ότι έχει ανάγκη από φκιασίδια και πλουμίδια για να αγαπηθεί. Κι’ αυτό που βγάζουν, ζουν και βιώνουν, έχει αλήθεια και αξία για όλους μας. Κι ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι η βαθειά πίστη τους ότι δεν είναι μόνοι. Νιώθουν και ξέρουν ότι υπάρχουν κάποιοι που είναι και θα είναι για πάντα δίπλα τους.

Δεν υποστηρίζω πως οι αληθινοί δεν πονάνε. Ούτε πιστεύω ότι δεν έχουν στιγμές που λυγάνε. Πιστεύω όμως βαθειά ότι η αγάπη που έχει γεμίσει την καρδιά τους, τους προσφέρει μια μόνιμη προστασία και μια μόνιμη ροή βάλσαμου τις δύσκολες στιγμές της ζωής τους, με την παρουσία των ανθρώπων που τους αγάπησαν και τους αγαπάνε.

Όλα αυτά που έζησα μέχρι σήμερα λοιπόν, είχαν αξία ΜΟΝΟ στο βαθμό που με βοήθησαν να καταλάβω, να μάθω και να συνειδητοποιήσω την αξία του βιώματος της ενότητας και της αγάπης.

Κανείς μας δε μπορεί να γίνει ευτυχισμένος χωρίς αγάπη. Κανείς μας δεν αξίζει να πεθαίνει μόνος του. Κανείς μας δεν πρέπει να οδηγήσει τη ζωή του μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια του εγωισμού που διαχωρίζει αντί να ενώνει. Κανείς μας δεν αξίζει να ζήσει για τα πράγματα, είτε αυτά είναι χρήματα και πλούτη, είτε είναι αναγνώριση, κύρος, γλέντια, οικογενειακή ή κοινωνική αποδοχή, είτε είναι οτιδήποτε πρόσκαιρο. Όλα αυτά έχουν νόημα και αξία ΜΟΝΟ όταν είναι απλά ένα βοήθημα για να ελευθερωθείς από την άγνοια και το εγώ. ΜΟΝΟ όταν γίνουν απλοί υπηρέτες των αξιών της υπέροχης καρδιάς σου. Όταν σου κάνουν απλά πιο εύκολο το δρόμο για να πάρεις και να δώσεις ΑΓΑΠΗ!!!

Αντώνης Καλογήρου