Πώς κάνεις έτσι για ένα γράμμα;

Πέρσυ το καλοκαίρι μιλούσα με μια φίλη η οποία σπούδαζε σε κάποιο Ελληνικό νησί. Μου πρότεινε, αφού εκείνη θα γύριζε στην Αθήνα, να χρησιμοποιήσω το σπίτι της τον Αύγουστο για διακοπές. Η ιδέα με ενθουσίασε. Πήρα την κολλητή μου τηλέφωνο “Φέτος θα πάμε Σκύροοοοοοο!!!!!!!!!! Μια φίλη έχει σπίτι εκεί και μας το παραχωρεί”. Εκείνη συμφώνησε αμέσως. Άρχισε να ψάχνει… ποιο πλοίο θα πάρουμε, ποιες παραλίες θα επισκεφτούμε, τι αξιοθέατα έχει να δούμε… Δαπάνησε αρκετές ώρες στο ίντερνετ και στο τηλέφωνο. Όσο περνούσαν οι μέρες η χαρά και ο ενθουσιασμός και των δυο μας μεγάλωνε. Η κολλητή μου είχε κανονίσει την άδειά της, είχαμε αγοράσει καινούργια μαγιώ, είχαμε πάρει “παραγγελίες” από τους συγγενείς και τους φίλους για τα τοπικά προϊόντα που θα τους φέρναμε δώρο. Κάποια στιγμή, έτσι όπως συζητούσαμε τις επικείμενες διακοπές μας, της είπα ότι η φίλη που μας δίνει το σπίτι σπουδάζει στο νησί. “Μα, η Σκύρος δεν έχει πανεπιστήμιο. Η Σύρος έχει!” Ουπς!!! Όπως ήταν φυσικό, θύμωσε. “Είσαι σοβαρή;;; Στη Σύρο είναι η κοπέλα, όχι στη Σκύρο! Με έχεις τόσες μέρες και ψάχνω το λάθος νησί; Πήρα άδεια για να πάω διακοπές κάπου όπου δεν έχουμε να μείνουμε”;

Εσύ τι θα έκανες, αν στο έκανε αυτό η κολλητή σου; Αν έχανες τόσες ώρες να ψάχνεις πληροφορίες για ένα νησί, στο οποίο τελικά δεν θα πήγαινες; Αν έπρεπε να αλλάξεις τελευταία στιγμή τις ημέρες τις άδειάς σου, εξαιτίας του λάθους κάποιου άλλου; Και αν ήσουν από την άλλη πλευρά; Πώς θα αντιδρούσες αν η κολλητή σου, με το δίκιο της, σε κατηγορούσε έντονα για ένα λάθος που έκανες;

Εγώ, έβαλα ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και προσπάθησα να μην γελάσω. “Καλά ντε. Πώς κάνεις έτσι για ένα γράμμα;;;;!!! Τι Σκύρος, τι Σύρος!” Αρχίσαμε να γελάμε. Και να γελάμε. Και να γελάμε… Γελάγαμε τόσο πολύ, που τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μας.

Εννοείται ότι αυτό είναι πλέον το ανέκδοτο της παρέας. Ένα “λάθος γράμμα”, όχι μόνο δεν χάλασε μια φιλία, αλλά δημιούργησε έναν ακόμα τρόπο να γελάμε, να αλλάζουμε την ημέρα μας, να δεθούμε περισσότερο!

Αγάπη Καλογήρου

Υ.Γ. Τελικά πήγαμε στη Ζάκυνθο!