Δεν έχω θυμό μέσα μου

Αφιερωμένο στον Έλληνα που πάντα λάτρευα και υπεράσπιζα, στον Έλληνα που ματώνει πια την καρδιά μου και ποτίζει με λύπη το νου μου.

“Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Έχω όμως μια λύπη μέσα μου που κοιμάται!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Γιατί η λύπη, όταν την ξυπνάς, γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άφησέ τη να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα ήθελα να μπορούσα να θυμώσω, να φωνάξω,
να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άφησέ τη να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.”

–William Shakespeare

Λυπάμαι, που το τεράστιο δυναμικό που έχει ο κάθε Έλληνας προσωπικά και όλοι μαζί σαν σύνολο, το χρησιμοποιούμε όχι για να μεγαλουργήσουμε και να δημιουργήσουμε τα θαύματα που έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να κάνουμε, προσωπικά ο καθένας στη ζωή του και όλοι μαζί σαν σύνολο, αλλά για να κατασπαράζουμε οι μισοί τους άλλους μισούς!
Έχω μια τεράστια λύπη μέσα μου γιατί πιστεύω ότι κανένα απολύτως “σύστημα” δεν μπορεί να αποδώσει όταν οι άνθρωποι που χρειάζεται να το εφαρμόσουν αλληλοβρίζονται, αλληλοεπιτίθονται  και σαμποτάρουν όλοι μαζί, ουσιαστικά έναν. Τη χώρα μας, την πατρίδα μας, τον τόπο μας. Την Ελλάδα που μας γέννησε κι αγαπήσαμε τόσο πολύ.
Έχω μια λύπη στην καρδιά μου για τον ατέλειωτο θησαυρό που έχουμε μέσα μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί σαν σύνολο, και τον πετάμε στην αρένα του “εγώ έχω δίκιο” και “ο δικός μου τρόπος είναι ο σωστός”.
Ίδια ιστορία, τόσα χρόνια τώρα, ξανά και ξανά… Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που είμαστε. Έτσι γίνεται πάντα. Ίδιες πράξεις, ίδια αποτελέσματα.
Έχω θαυμάσει κάποια εκπληκτικά μυαλά που υποστηρίζουν με πάθος τα αντίθετα. Και η λύπη πλημμυρίζει την καρδιά μου όταν σκέφτομαι, αν αυτοί οι υπέροχα μοναδικοί συνεργαζόντουσαν, όχι για να υπερασπίσουν απόψεις και θέσεις αλλά για να δημιουργήσουν μαζί πάνω σ΄ αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή, ενωμένοι σαν μια ομάδα, τότε όχι μόνο όλη η Ευρώπη αλλά όλος ο κόσμος θα υποκλιθεί.
Είναι ουτοπία;
Όχι. Πιστεύω ότι είναι η πραγματικότητα που υπάρχει στο μυαλό και στην καρδιά μας και είναι στα χέρια μας να την πραγματοποιήσουμε.

Βένα Καλογήρου