Πότε αξίζει η ζωή;

Είναι κάτι βράδια αξημέρωτα που ο νους μου αγκαλιασμένος με την καρδιά μου αναρωτιέται: “Αντώνη τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις;”

Κι αυτή η ερώτηση μου δημιουργεί ένα χείμαρρο άλλων ερωτήσεων.

Είναι δυνατόν το θαύμα που ονομάζουμε ζωή να αξίζει από μόνο του, μόνο και μόνο γιατί είναι θαύμα; Δεν χρειάζεται και κάτι ακόμα για να αξίζει γι’ αυτόν που τη ζει;

Από την άλλη, τι αξία έχει η ζωή όλων αυτών που σφάζονται αδιάκριτα από τους τζιχαντιστές; Αυτών που πεθαίνουν από πείνα στη Νιγηρία, όλων αυτών που πεθαίνουν ολομόναχοι μέσα σε μια αβάστακτη δυστυχία; Αυτών που αργοπεθαίνουν από μια ανίατη αρρώστια; Αυτών που ζουν απλά για να εξασφαλίσουν την επιβίωση;

Πότε και πώς, η ζωή ΟΛΩΝ μας, μπορεί να αποκτήσει αξία όταν πρέπει να αγωνιζόμαστε συνέχεια για να μπορούμε να έχουμε όλα αυτά που θα την κάνουν να αξίζει; Γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει ότι αξίζει να ζει, εάν δεν έχει όλα αυτά που θέλει για να κάνει τη ζωή του όμορφη;

Τελικά τι είναι η ζωή; Ένα θαύμα, ένα μαρτύριο, ένας αγώνας, μια περιπέτεια, ένα υπέροχο ταξίδι στο άγνωστο ή απλά ένα “σκάσε και κολύμπα;”

Δουλεύω περίπου 40 χρόνια με τον άνθρωπο. Σ’ αυτή μου την πορεία, χιλιάδες υπέροχοι άνθρωποι που υπήρξαν μαθητές μου, με δίδαξαν με την προσωπική τους ζωή πολλά περισσότερα και σημαντικότερα απ’ όσα με δίδαξαν μεγάλοι δάσκαλοι της ανθρώπινης φύσης. Όλα αυτά τα χρόνια, περπάτησα με εκείνους που έκαναν δυναμικές ανατροπές και άλλαξαν ριζικά τη ζωή τους προς το καλύτερο αλλά και με εκείνους που έμειναν αμετακίνητα καρφωμένοι στη θέση τους αρνούμενοι να κάνουν έστω και ένα βήμα.

Ένα μεγάλο μάθημα που πήρα από όλους ήταν πως η διαφορά των πρώτων από τους δεύτερους δεν ήταν κάτι το εμφανές. Δεν ήταν οι μεν μορφωμένοι και οι δε αμόρφωτοι. Οι μεν έξυπνοι και οι δε χαζοί. Οι μεν δυνατοί και οι δε αδύναμοι. Οι μεν ικανοί και οι δε ανίκανοι. Η διαφορά τους ήταν ΜΟΝΟ μία. Οι μεν ήθελαν να ΖΗΣΟΥΝ και οι δε να επιβιώσουν με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα.

Όταν αποφασίσεις να ΖΗΣΕΙΣ, τότε η ζωή σου αποκτάει νόημα και σε οδηγεί να ανακαλύψεις τον λόγο ύπαρξης του ανθρώπου. Και αυτό της δίνει αξία.

Όμως, τι θα πει θέλω να ΖΗΣΩ;

Θέλω να ζήσω σημαίνει να τολμήσω. Να τολμήσω να ρισκάρω, να αγαπήσω, να δημιουργήσω, να παίξω, να ερωτευτώ, να δοκιμάσω, μα πάνω απ’ όλα να βρω τρόπο για να δώσω, να μοιραστώ… Ο λόγος ύπαρξής μας είναι, δίνοντας ο ένας στον άλλον, να οδηγήσουμε τον εαυτό μας στην αίσθηση της ενότητας. Να μάθουμε να μετατρέπουμε το “εγώ” σε “εμείς”…
Και δυστυχώς, νόημα στη ζωή μπορούμε να δώσουμε ΜΟΝΟ εμείς. Κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή σου εκτός από σένα.

Μετά από αυτήν την μακρόχρονη πορεία μου, αγκαλιά με τις ζωές των ανθρώπων, πιστεύω βαθειά ότι η ζωή αποκτάει νόημα ΜΟΝΟ σε εκείνους που αποφασίζουν και τολμούν να σκοτώσουν το αρπακτικό που ζει μέσα τους. Το τέρας που μας έχει πείσει ότι ο λόγος που ζούμε είναι για να καταφέρουμε να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Το τέρας που μας σπρώχνει να θέλουμε να έχουμε όλα αυτά που όταν τα έχεις σε λένε επιτυχημένο!!! Το τέρας που μας οδηγεί να γίνουμε αυτό που νομίζουμε ότι θα θέλανε οι άλλοι για να μας αγαπήσουνε και να μας αποδεχτούνε. Το τέρας που μας κάνει να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και μας κάνει “δήθεν”. Το τέρας που μας οδηγεί στο “τι θα πάρω” και μας απομακρύνει από το “τι θα δώσω”.

Τελειώνοντας ένα μέρος από την καταιγίδα των σκέψεών μου, θα ήθελα να βροντοφωνάξω σε όλους όσοι θα ήθελαν να με ακούσουν:

Αυτό που θα δώσει νόημα και αξία στη ζωή μας, αυτό που θα οδηγήσει τα βήματά μας στον δρόμο της χαράς και της ευτυχίας είναι ΜΟΝΟ η αγάπη. Και αγάπη σημαίνει μοίρασμα (δόσιμο). Μοίρασμα χρόνου, ταλέντων, χαράς, ενδιαφέροντος, βοήθειας, ανιδιοτελούς νοιαξίματος, υποστήριξης, ΑΓΑΠΗΣ…

Μόνος σου μπορείς να φτάσεις κάπου, μαζί μπορούμε να φτάσουμε και τα πιο τρελά μας όνειρα…

Σας ευγνωμονώ για όσα μου έχετε δώσει…
Αντώνης Καλογήρου