Το τέλειο άουτ

Σάββατο πρωί στις 9 κάνω τα πρώτα βήματα μέσα στο γήπεδο του τένις μετά από σχεδόν 3 χρόνια και 1 χρόνο μετά από το κάταγμα που είχα στο γόνατο. Γνωριστήκαμε με τη δασκάλα. Ένα υπέροχο κορίτσι κάποτε επαγγελματίας στο άθλημα και νυν προπονήτρια. Παίρνω λίγο χρόνο να της εξηγήσω την κατάστασή μου και ξεκινάμε. Τα πρώτα μπράβο δεν αργούν να έρθουν. Αρχίζω και βρίσκω τα πατήματά μου και σύντομα παίζουμε βαθιές μπαλιές από τη baseline. Αντιλαμβάνομαι πότε κάνω φυσικές κινήσεις και η μπάλα πάει εκεί που τη στέλνω και πότε όχι. Ξεκινάει διστακτικά να με διορθώνει λόγω της πρώτης μας γνωριμίας και αφού της δίνω το ελεύθερο της σχέσης δασκάλου-μαθητή προχωράμε ευχάριστα και οι δύο σε μικρές διορθώσεις της κίνησης. Χρειάζεται λοιπόν να κάνω μια ακόμα κίνηση στο forehand για να βγει πιο φυσικά. Ξεκινάω και μετά από μερικές προσπάθειες το κάνω μεν, μηχανικά δε. «Θέλει δουλίτσα. Μου αρέσει που το κάνεις ακόμα και αφού δε σου βγαίνει η κίνηση. Συνέχισε γιατί σε λίγο θα σου βγαίνει αυθόρμητα».

Μου ήταν πολύ οικείο κάπου το είχα ξανακούσει… Μα βέβαια, όταν χρησιμοποιούσαμε λέξεις όπως το «δεν μπορώ» και η Αγάπη Καλογήρου, μας έβαζε να προσθέτουμε το «ακόμα». Δεν μπορώ ακόμα! Και το προσθέταμε με το ζόρι ακόμα και δευτερόλεπτα αφού είχαμε τελειώσει την πρόταση. Έτσι απλά για να το πούμε! Δεν μπορώ… ακόμα. Που σημαίνει ότι σε λίγο θα μπορέσω! Έτσι λοιπόν μετά από μερικές μπαλιές η κίνηση έγινε άψογη, έγινε φυσική. Μια εξαιρετική μπαλιά που κατέληξε όμως άουτ. Και τότε ενθουσιασμένη μου φωνάζει:

-Μπράβο Σταύρο! Αυτό ήταν το τέλειο άουτ!!!

Πόσο όμορφο είναι να συνειδητοποιείς έμπρακτα πια πως όλα αυτά που διδασκόμαστε στο ΑποφασίΖω, στα σεμινάρια και στις ακαδημίες, έχουν αντίκτυπο στη συμπεριφορά μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.

Σταύρος Παπουτσέλλης