Αεροπόρος

Μπαίνω γεμάτος χαρά και ευχάριστη διάθεση για να μοιραστώ μία εξαιρετική πληροφορία μέσα στον επαγγελματικό της χώρο και ξαφνικά δέχομαι επίθεση.
Όχι σωματική μην αγχώνεστε…
Το ύφος της ήταν επικριτικό και τα μάτια εξέπεμπαν εκείνο το βλέμμα του τι θέλεις εσύ από τη ζωή μου και γιατί ήρθες εδώ. Τα λόγια της ήταν κοφτά και ο ήχος της φωνής οριακά ευγενικός.
Συστήνομαι, εστιάζομαι στο στόχο της συνάντησης, εφαρμόζω όλες τις τεχνικές που ξέρω μαζί με μία δόση υπομονής και ξεκινάμε την κουβέντα. Έχω ήδη σχηματίσει τη χειρότερη των εντυπώσεων με όλα αυτά και αν δεν ήταν στη μέση ο φίλος και συνεργάτης μου που μας είχε φέρει σε επαφή θα ήμουν ήδη στο αμάξι μου οδηγώντας προς τον επόμενο προορισμό…
Και η κουβέντα περνάει από τα κλασσικά περί εργασίας, κρίσης, ευκαιρίας, σπουδών και πολλά ακόμα και φτάνει στο πώς καταλήξαμε και οι δύο, από Θεσσαλονίκη εγώ και από Κρήτη αυτή, να μένουμε στην Αθήνα.
Ξεκινάει τη δική της ιστορία, που ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει και γνώρισε και ένα καλό παιδί από την πολεμική αεροπορία που ήταν χρόνια μαζί και αγαπημένοι και αποφάσισαν να παντρευτούν. Το Σάββατο πριν το γάμο λοιπόν, όλα είναι έτοιμα και έχουν γίνει και οι πρόβες με τις φίλες της και τους συγγενείς. Ανοίγει την τηλεόραση να δει λίγο τις ειδήσεις και εκεί έρχεται το σοκ.
Ο άνθρωπός της είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα λίγες ώρες πριν.

… Σταματάει για λίγο την περιγραφή και είναι μία από εκείνες τις στιγμές στη ζωή που είναι σα να έχει παγώσει ο χρόνος, να σου έχουν ράψει το στόμα, να προσπαθείς να χωνέψεις αυτό που μόλις άκουσες…

Πριν προλάβω να πω συλληπητήρια ή ό,τι θα έβγαινε από το στόμα μου εκείνη συνεχίζει.
«Θα μπορούσα να κάνω κάποια τρέλα ή να το ρίξω στα ναρκωτικά αλλά επέλεξα να το αντιμετωπίσω προσφέροντας στον εαυτό μου. Και το πιο εύκολο και αυτό που ήξερα να προσφέρω ήταν γνώση. Έφυγα στην Αμερική, ξεκίνησα έρευνα σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο πάνω στον κλάδο μου, έχω γίνει κορυφαία σε αυτό που κάνουμε και πλέον πηγαίνω 3 φορές το χρόνο από 10 μέρες και τις υπόλοιπες είμαι εδώ στην επιχείρηση που βλέπεις και προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον κόσμο. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια και πέρσι γνώρισα έναν εξαιρετικό άνθρωπο που είμαστε μαζί και σύντομα θα παντρευτούμε και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε παιδιά. Είμαι πλέον πολύ καλά, αν και υπάρχουν στιγμές που προσπαθώ να καταλάβω γιατί μου συνέβη τότε αυτό και πόσο άδικο ήταν.»

Πηδάω όλα τα ενδιάμεσα και φτάνω στο σημείο που μου εξομολογείται πως η επιχείρησή της έχει μόλις μεταφερθεί εκεί και είναι πνιγμένη με τα γραφειοκρατικά και την εγκατάσταση και την τελευταία εβδομάδα έχουν έρθει πολλοί για να της «πουλήσουν» υπηρεσίες και άλλα συναφή και νόμιζε πως με έστειλε ο κοινός μας φίλος για κάτι τέτοιο και για αυτό είχε αυτή τη στάση μόλις μπήκα και μου επιτέθηκε και μου ζήτησε συγγνώμη.

Τα μαθήματα που πήρα εκείνο το απόγευμα;
Αμέτρητα.
Να μην κρίνω τον άνθρωπο απέναντί μου και τη συμπεριφορά του χωρίς να έχω αρκετές πληροφορίες πρώτα.
Ότι δεν έχω ιδέα τι κουβαλάει ο καθένας μέσα στην ψυχούλα του και τι γολγοθά μπορεί να βιώνει.
Για τη δύναμη της γνώσης και πώς μπορεί να επηρεάζει θετικά την πορεία μας στη ζωή.
Για το τεράστιο σθένος της γυναίκας αυτής να αντιμετωπίσει ένα τόσο τραγικό γεγονός και να προχωρήσει δημιουργικά στη ζωή της, να εξελιχθεί και να προσφέρει.
Για τη δύναμη της αγάπης που μπορεί και φυτρώνει ξανά σε κάθε καρδιά, όσο και να έχει ραγίσει.
Για τη δύναμη της επικοινωνίας όταν αφήνω στην άκρη το εγώ μου και μπαίνω στη διαδικασία να κατανοήσω και να συναισθανθώ το συνομιλητή μου.

Αυτά και πολλά ακόμα συνειδητοποίησα εκείνο το απρόσμενο απόγευμα.
Μόνο ευγνωμοσύνη θα μπορούσα να νιώσω για τη γυναίκα αυτή και τα μαθήματα που μου προσέφερε.

αλέξιος βανδώρος