“Η Μεγάλη Έξοδος”

Κι εκεί που ξεκίνησα με την απόφαση να γράψω κάτι σήμερα – 4 Μαΐου 2020 – για τη Μεγάλη Έξοδο, πέφτω επάνω σε ένα κείμενο και… διαβάζοντάς το, σταματάω. Εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που έχω στο νου μου και – ελπίζοντας να μην έχεις αντίρρηση Agnes Alice Mariakaki – τοποθετώ εδώ μια μικρή παράγραφο από το κείμενό σου:

“Η ζωή θα πάει μπροστά με αυτούς που κατανοούν πως οι μεγάλες και βαθιές κρίσεις αλλάζουν τον κόσμο. Γιατί αυτές οι μεγάλες κρίσεις μας αναγκάζουν να σκεφτούμε, να ιεραρχήσουμε, να γραπωθούμε στις αξίες μας, να στύψουμε την πέτρα, να θερίσουμε τα σύννεφα και να δημιουργήσουμε το καινούριο!”

Υπάρχουν στιγμές, είτε στον καθένα μας προσωπικά είτε σε όλους μας μαζί σαν ανθρωπότητα, που έρχεται η μεγάλη καταιγίδα. Ξαφνικά και απροειδοποίητα, λέμε, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας. Όλα καλά, ησύχασε εαυτέ μου… Αλλά στον πλανήτη γη, τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά κι αναίτια, όλα πατάνε γερά στο νόμο “αιτίας και αποτελέσματος”.

Κι έτσι κλείσαμε τις πόρτες για να θεραπευτούμε. Κι αναταράχτηκαν τα μέσα μας, ψυχή και σώμα μαζί, συνειδητά ή ασυνείδητα. Άλλοι κλείνοντας τα μάτια να προστατευτούν κι άλλοι ανοίγοντας ολόκληρο τον εαυτό στο βίωμα. Όλοι όμως ήμασταν μαζί! Κι ας μη γελιόμαστε με τις διαφορετικές συμπεριφορές που βγάζει ο καθένας μας γιατί τα συναισθήματα, δικά μου, δικά σου, όλων μας… ίδια είναι στην καταιγίδα.

Ο κάθε ένας από μας, τόσο ανθρώπινα ανθρώπινος… Μέσα στην καταιγίδα ο καθένας από μας βιώνει και φόβο και ανασφάλεια και ξυπνάνε έτσι μέσα του τα “δρακουλίνια” του φόβου, του θυμού κι επιτίθεται στους άλλους ή στον εαυτό του. Το ίδιο πράγμα είναι.

Όμως ταυτόχρονα είδα να ξυπνάει κι αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης καρδιάς, της συμπόνιας, της καλοσύνης, κι εκείνος ο ηρωισμός που μόνο οι “τρελές” και γενναίες καρδιές μπορούν να βάλουν σε δράση και δεν μιλάω μόνο γι αυτούς τους επαγγελματίες που κέρδισαν το σεβασμό και το χειροκρότημα μας. Μιλάω για σένα, για τον καθένα, για όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι πλήρωσαν και πληρώνουν ακόμα το δικό τους τίμημα, με τον οποιοδήποτε τρόπο.

Σ’ αγαπάω άνθρωπε, γιατί ξέρω πως είσαι μέρος μου, όπως κι εγώ είμαι μέρος σου, αφού νιώθω αυτά που νιώθεις, και ζω αυτά που οι πράξεις σου μαζί με τις δικές μου πράξεις δημιουργούν γύρω μας. Και ξέρω, έχω δει τα θαύματα που μπορείς να κάνεις κι εσύ κι εγώ. “Θαύματα” που μια στενή λογική δεν τα χωράει. Και κάθε καταιγίδα είναι μια πρόσκληση, και πρόκληση μαζί, για όλους μας. Και δεν μας μένει επιλογή άλλη από το να τη δεχτούμε.

Έχει ειπωθεί με διάφορους τρόπους από τους μεγάλους δασκάλους πως όλος ο πόνος του ανθρώπου έχει τις ρίζες του σε μία και μόνη ψευδαίσθηση: Ο άνθρωπος πιστεύει πως ζει μέσα στον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα ολόκληρος ο κόσμος ζει μέσα στον άνθρωπο και εκεί μέσα του, είναι που δημιουργείται. Πιστεύει, πως ο κάθε άνθρωπος είναι αποκομμένος και ξεχωριστός από τους υπόλοιπους, ενώ στην πραγματικότητα οι άνθρωποι συνδέονται μέσα από τις σκέψεις τους και μαζί, συν-δημιουργούν αυτό που ζουν.

Σ’ αγαπάω άνθρωπε της γκρίνιας, των θαυμάτων, της αγάπης, της ατέλειωτης ομορφιάς που κρύβεις στην καρδιά σου. Ας γίνει αυτή η “Μεγάλη Έξοδος” η αρχή μιας καινούργιας συν-δημιουργίας ενός καλύτερου και ομορφότερου κόσμου!

Βένα Καλογήρου