Η συννεφιά…
- 26 Φεβρουαρίου, 2014
- 1:29 μμ
Είναι μια συννεφιασμένη μέρα και η συννεφιά έχει περάσει μέσα μου…
Διάφορες σκέψεις αμφισβήτησης βασανίζουν το μυαλό μου.
Πού είναι ο ήλιος της αγκαλιάς, του καλού λόγου, της υποστήριξης, της ελπίδας, του νοιάζομαι για σένα; Πού πήγε ο ήλιος του μαζί, της χαράς, του γέλιου, της ΑΓΑΠΗΣ;
Γιατί όλοι μας νοιαζόμαστε για τον εαυτούλη μας, κλεινόμαστε στη φωλιά μας, ψάχνουμε τον τρόπο που θα πάρουμε ότι νομίζουμε πως μας λείπει και ξεχνάμε ότι η ζωή δεν είμαι εγώ αλλά εμείς; Αν ζω στην κορυφή ενός βουνού ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ θα θέλω τα ίδια πράγματα; Οι ανάγκες μου θα είναι ίδιες; Βεβαίως όχι. Άρα, τι άλλο κάνει τη διαφορά στη ζωή μου εκτός της ύπαρξης των άλλων;
Η ποιότητα λοιπόν της ζωής μου, η ομορφιά, η χαρά και η ευτυχία μου, εξαρτάται από την ποιότητα των σχέσεών μου με τους άλλους. Κι αυτή η ποιότητα των σχέσεών μου από ποιον εξαρτάται;
Από τον ήλιο!!! Από τον ήλιο που έχω ΜΕΣΑ μου.
Όταν αφήνω τη συννεφιά να τον σκεπάζει τότε, εμφανίζεται η αμφισβήτηση, η έλλειψη πίστης, χάνεται η ελπίδα, έρχεται ο φόβος και η μοναξιά. Και τότε, περιμένω να φωτίσουν τη ζωή μου οι άλλοι ξεχνώντας ποιο είναι το φως. Ξεχνώντας πως ο διακόπτης είναι μέσα μου και λέγεται ΑΓΑΠΗ.
Μόνο η αγάπη για μένα, τους άλλους και ολόκληρη τη ζωή, μπορεί να φωτίσει την ύπαρξή μου και σαν ήλιος να με γεμίσει με τα δώρα του.
Πάμε αδέλφια μου να διώξουμε τα σύννεφα. Είναι στο χέρι μας. Ας μάθουμε πως να φέρουμε ξανά την αγάπη μέσα μας και έτσι να οδηγήσουμε τη ζωή μας στο ΕΜΕΙΣ που μόνο δώρα και ομορφιές έχει να μας δώσει.
