Η τρύπα και η συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Δεν την βλέπω
και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα
βγαίνω απ’ το σπίτι μου,
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,
και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα
βγαίνω απ’ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα
βγαίνω απ’ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και, παρόλα αυτά,
δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα
βγαίνω απ’ το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και, παρόλο που την βλέπω,
πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα
βγαίνω απ’ το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω, αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα βγαίνω απ’ το σπίτι μου. Βλέπω την τρύπα. Παίρνω φόρα, πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα, βγαίνω απ’ το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου…
Και, έτσι όπως χοροπηδάω, ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα,
βγαίνω απ’ το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,
σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω…
στο απέναντι πεζοδρόμιο.*

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ: Ποια είναι η δική σου τρύπα που συνέχεια πέφτεις μέσα;
Γιατί, κι εγώ, κι εσύ, ο καθένας από εμάς έχει τη δική του τρύπα που παρ’ όλες τις υποσχέσεις που δίνουμε κάθε φορά στον εαυτό μας πως την επόμενη φορά δεν θα πέσουμε μέσα, πάλι πέφτουμε.
Μήπως η τρύπα σου είναι αυτή του ανικανοποίητου, που όλο και κάτι λείπει από τα πράγματα, από εσένα, από τη ζωή σου;
Μήπως είναι τα παράπονα στην ερωτική σου ζωή; Που ότι κι αν σκέφτεσαι, λες, ή αποφασίζεις να κάνεις, βρίσκεσαι κάθε τόσο πάλι μέσα στην τρύπα του παράπονου;
Μήπως είναι το ότι δίνεις όσα περισσότερα μπορείς και πάντα παίρνεις λιγότερα;
Μήπως όλο κάτι σταματάει την καριέρα σου και δεν σ’ αφήνει να φτάσεις στην κορυφή;
Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί με πάρα πολλά, όμως όλα έχουν κάτι κοινό.
Είμαστε, όπως έχει αποδειχτεί σχεδόν όλοι μπλοκαρισμένοι στο ρόλο «του καλού παιδιού» γιατί μεγαλώσαμε με έναν τέτοιο τρόπο. Είναι η πιο δυνατή τροχοπέδη για όλα τα θέλω μας και στον επαγγελματικό τομέα και στην υγεία και στις σχέσεις μας.
Αυτός ο ρόλος δημιουργεί τις τρύπες στη ζωή μας… Καιρός να αλλάξουμε πεζοδρόμιο!

Βένα Καλογήρου

*Αυτή η ιστορία είναι του Χόρχε Μπουκάι κι όπως εκείνος λέει: «Είναι εμπνευσμένη από ένα ποίημα ενός μοναχού από το Θιβέτ».