Θέλω να ξέρω… 3ο Μέρος

Πριν συνεχίσω την κουβεντούλα μας πάνω στα “θέλω να ξέρω…”, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους πάρα πολλούς που διάβασαν και το 2ο μέρος και έκαναν like επάνω στο κείμενο. Αποτελεί αληθινή τιμή για μένα…

Σήμερα θα συνεχίσω τις σκέψεις μου με ένα ανορθόδοξο τρόπο. Με ένα ποίημα. Ένα ποίημα που το έγραψε ένας πολύ γνωστός άνθρωπος του πνεύματος, τον οποίο εκτιμώ και θαυμάζω.

Δε θέλω την ταυτότητα που λέει
“επώνυμο, ηλικία, ηθοποιός”,
το πρόβλημα που ίσως να με καίει
κανένας δεν το βλέπει δυστυχώς…
Αφήστε με ανεξάρτητος να νιώθω
με χίλιες δυο πατρίδες στην καρδιά
να βγάλω προς τον ήλιο κάθε πόθο
τραγούδια να σας φτιάξω, αντί παιδιά.
Ελεύθερος στον κόσμο, όπως θέλω
μακριά απ’ τους κανόνες να σταθώ,
τον Βούδα να διαλέξω ή τον Οθέλλο,
τον Λένιν, τον Γκουεβάρα ή τον Χριστό
κι όταν θα `ρθεί η δύσκολη η ώρα
να μπούμε όλοι μαζί στη ζυγαριά,
θα δούμε ποιος την άντεξε τη μπόρα
και ποιος έπεσε μέσα στη φωτιά
Μια αλήθεια δίχως φόβο, αλλά με πάθος
εδώ θέλω να πω, μπροστά στο φώς
καλλίτερα περήφανος και λάθος,
παρά ταπεινωμένος και σωστός…
–Γ. Ιατρόπουλος

Ξεκίνησα με αυτό το ποίημα για να σας πω τι πιστεύω για το, “Θέλω να ξέρω πώς μπορώ να εξασφαλίσω μια ήρεμη ζωή…”.

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιες ήταν οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της μέχρι σήμερα ζωής σας; Σκεφτείτε σας παρακαλώ, ποιες στιγμές, όταν έρχονται στο μυαλό σας κάνουν την καρδιά σας να χτυπάει και σας κάνουν να τις αναπολείτε;

Είναι στιγμές της ήπιας καθημερινής ρουτίνας; Είναι στιγμές που περνούσαν απλά, ήσυχα, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο; Είναι μήπως οι στιγμές εκείνες που τα συναισθήματά σας ήταν από αδιάφορα μέχρι ισοπεδωμένα και ανύπαρκτα; Βεβαίως ΟΧΙ.

Ήταν στιγμές γεμάτες από μια ευχάριστη αγωνία εάν θα πάρει τηλέφωνο. Ήταν στιγμές που έβαλες μπροστά για να πραγματώσεις την καινούρια σου ιδέα και πέταγες από τη χαρά σου. Ήταν στιγμές που τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από το βίωμα μιας απώλειας. Ήταν στιγμές που για κάποιο λόγο τις ζούσες στο “κόκκινο”. Ήταν στιγμές που ένιωθες να πάλλεσαι από έντονα αρνητικά ή θετικά συναισθήματα…

Αναζητάτε μια ζωή ήρεμη και γι’ αυτό ευτυχισμένη. Λυπάμαι. Ήρεμη ζωή δεν υπάρχει και δεν είναι και ευτυχισμένη!!!

Η ζωή είναι ταξίδι. Και ένα ρουτινιάρικα ήρεμο ταξίδι δεν είναι αρεστό σε κανέναν. Το ταξίδι, το κάθε ταξίδι, για να αξίζει πρέπει να είναι περιπετειώδες. Να ‘χει απρόβλεπτες ομορφιές σε καταγάλανα νερά, περάσματα ανάμεσα από Συμπληγάδες πέτρες, πανέμορφα ήρεμα ψαροχώρια, καινούριους τόπους, βραδιές κατασκότεινες αλλά και νύχτες που δυο ενωμένα κορμιά, κάτω από το φως του φεγγαριού, ταξιδεύουν στον μαγικό κόσμο της Θεϊκής ένωσης του έρωτα…

Είναι απόλυτα σεβαστή η κάθε επιλογή. Επιλέγεις μια ζωή ήσυχη, ασφαλή και ανώδυνη; Δικαίωμά σου. Επιλέγεις μια ΖΩΗ που στο τέρμα της θα νιώθεις πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη για ΟΛΑ όσα έζησες; Δικαίωμά σου.

Τελειώνοντας, το μόνο που θα ήθελα να σας πω είναι ότι, στα βάθη της ψυχής μας, όλοι μας θα θέλαμε να Ζήσουμε. Αν επιλέγουν κάποιοι και αναζητούν να ζήσουν μόνο την ήσυχη, ασφαλή και ανώδυνη ζωή, ο φόβος τους είναι η αιτία. Ο φόβος τους ότι δεν είναι άξιοι και ικανοί για ένα περιπετειώδες ταξίδι. Ο φόβος τους ότι μπορεί να χάσουν την αγάπη αν αποτύχουν. Αλλά αυτό ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ.

Η αλήθεια είναι ότι, όταν θα έρθει η στιγμή να φύγεις από αυτή τη ζωή, να θυμάσαι πως νομοτελειακά θα συμβεί το εξής: Αν το σώμα σου δεν έχει σημάδια από τα πεσίματα και τα τραύματα που προκάλεσε η περιπέτεια του ταξιδιού σου τότε οι πληγές θα είναι στην ψυχή και στην καρδιά σου. Κι αν το κορμί σου είναι σημαδεμένο τότε η ψυχή και η καρδιά σου θα είναι μέσα στο φως και στην αγάπη. Και τότε, θα πεις: “Τίμησα τη ζωή που μου δόθηκε. Την ερωτεύτηκα. ΜΠΡΑΒΟ μου. Ξέρω τι θα πει, ΕΖΗΣΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!!”

Όμως επειδή η ζωή είναι έρωτας, να θυμάσαι:

Όταν δεν είσαι έτοιμος να δώσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ, απλά ΜΗΝ ερωτευτείς.

Ο έρωτας δεν είναι για λιγόψυχους και βολεψάκηδες…

Το ίδιο και η ΖΩΗ!!!

Με αγάπη και εκτίμηση για όλους σας,
Αντώνης Καλογήρου