Οι σπηλιές

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πολύ πρέπει να πονάνε οι άνθρωποι που ζουν στις σπηλιές τους…

Ίσως αναρωτιέσαι: Ποιες σπηλιές; Ποιοι ζούν στην εποχή μας σε σπηλιές;

Ας τα πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά.

Όλοι εκείνοι που βαθιά μέσα τους νιώθουν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν μία απώλεια, ένα φυσικό θάνατο, έναν εν ζωή χωρισμό, μια οικονομική απώλεια, μια αγάπη, σε τελική ανάλυση την απώλεια ενός κεκτημένου ή επιδιωκόμενου, τι κάνουν; Μήπως ασυνείδητα προσπαθούν να προφυλαχθούν από αυτήν την πιθανή απώλεια; Και ποιος είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να μη χάσω κάτι; Μήπως είναι το να μην το αποκτήσω ποτέ; Γιατί πώς μπορώ να χάσω κάτι που δεν έχω;

Θυμάμαι μια παλιά μαθήτριά μου που φοβόταν πως, αν άφηνε τον εαυτό της να αγαπήσει, όταν αυτή η σχέση θα τελείωνε (γιατί πίστευε πως όλες οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν), θα πόναγε τόσο πολύ από τη μοναξιά, που δεν θα το άντεχε. Προτιμούσε λοιπόν να μένει μόνη για να μην κινδυνεύσει να μείνει μόνη!!!

Αυτός ο επιφανειακός παραλογισμός είναι που οδηγεί τους ανθρώπους στις σπηλιές.

Οι σπηλιές δεν είναι τίποτε άλλο από τις επιλογές που κάνουμε για να μειώσουμε τους φόβους μας και να νιώσουμε ασφαλείς.

Όταν εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (γιατί είναι πολύ πιθανός ο πόνος της αποτυχίας) και συμβιβαζόμαστε με ότι υπάρχει μπροστά μας, όταν δεχόμαστε να ζούμε μέσα σε μια σχέση που δεν έχει σεξ και αγάπη (γιατί δεν κινδυνεύω να πονέσω από μια σχέση αγάπης που θα λήξει), όταν φοβάμαι να είμαι ο αληθινός εαυτός μου και ζω παίζοντας ρόλους (γιατί φοβάμαι ότι ο αληθινός μου εαυτός δεν θα πάρει αγάπη και αποδοχή), τότε πού ζω; Στα λιβάδια, στις θάλασσες και στις κορυφές των βουνών της ζωής ή στη σπηλιά μου; Μια σπηλιά που μπορεί να μου προσφέρει την ασφάλεια και την προστασία από τον ενδεχόμενο πόνο, αλλά μου προσφέρει ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο πόνο που υπάρχει: ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ, ενώ στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΖΩ.

Κάποιος είπε πως “τα καράβια είναι ασφαλή στα λιμάνια αλλά δεν φτιάχτηκαν γι’ αυτό”!!!

Κι ο Άνθρωπος φτιάχτηκε για να ΖΗΣΕΙ. Και ζωή σημαίνει να δημιουργήσει, να γλεντήσει, να κτίσει, να ρισκάρει, να χάσει, να κερδίσει, να μάθει, να δώσει, να πάρει, να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Και όλα αυτά στο μέγιστο δυνατό και όχι στο “ε, κάτι έκανα”…

Όταν θα έρθει το τέλος, ο μεγαλύτερος πόνος που θα βιώσεις θα είναι το να νιώσεις πως έζησες μια ζωή μέσα στις σπηλιές της μετριότητας. Κι αυτό γιατί, επέτρεψες στους φόβους σου να σε κάνουν να επιλέγεις τα εύκολα, το βόλεμα κι αυτό που θεωρούσες ασφαλές…

Πάμε λοιπόν, ΟΛΟΙ μαζί, να μπούμε στο δρόμο της κατάκτησης των θέλω της καρδιάς μας. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο. Όμως να μην ξεχάσεις ότι “κάνοντας τα μικρά που είναι πολύ δύσκολα στην αρχή, θα γίνουν πολύ εύκολα τα μεγάλα στη συνέχεια”…

Μην τον βάζεις τον εαυτό σου στο περιθώριο, για τίποτα και για κανένα! Δεν του αξίζει!

Μη σε υποτιμάς.. μη σου δίνεις λιγότερα! Δεν σου αξίζει!

Αντώνης Καλογήρου