Πού να βρω τη δύναμη να…;

Όλο και πιο συχνά συναντάω ανθρώπους οι οποίοι, ανεξάρτητα με το εάν έχουν ή δεν έχουν όσα χρήματα χρειάζονται, δεν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους.

Η αλήθεια είναι ότι όσοι δεν έχουν χρήματα θεωρούν ότι θα είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους όταν θα καταφέρουν να έχουν. Οι άλλοι, όσο μεγαλώνουν, τόσο περισσότερο αναγνωρίζουν ότι τα χρήματα δεν τους έκαναν να είναι περισσότερο ευχαριστημένοι με τη ζωή τους. Γιατί όμως, σχεδόν όλοι, δεν είναι ευχαριστημένοι;

Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει εδώ;

Μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο; Μήπως αναζητάμε την ευτυχία σε γυάλινες χάντρες και γυαλισμένα ντενεκεδάκια με τη μορφή ψευδαισθήσεων και διαβαίνουμε σε αδιέξοδα μονοπάτια; Μήπως απλά γυρνάμε γύρω γύρω, χαμένοι μέσα στον προσωπικό μας λαβύρινθο, αναζητώντας απεγνωσμένα την όμορφη βουνοκορφή των παιδικών μας ονείρων; Ή μήπως, απογοητευμένοι από τα όποια αδιέξοδα και τις αποτυχίες μας, ψάχνουμε μια φωλιά για να γιάνουμε τις πληγές μας; Μήπως τελικά, ΑΠΛΑ φοβόμαστε να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, γιατί πιστέψαμε ότι δεν μπορούμε να παλέψουμε με τους δράκους μας;

Για όλα αυτά έχω κάποιες απόψεις τις οποίες και θέλω να μοιραστώ με όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάσουν αυτά που γράφω.

Αρχικά, πιστεύω ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν μια ζωή η οποία θα γλυκαίνει την καρδιά τους με τα συναισθήματα της ευχαρίστησης, της χαράς, της ευτυχίας και της αγάπης. Όχι μόνον οι “τυχεροί” ή οι “ευνοημένοι” της ζωής αλλά ΟΛΟΙ.

Στη συνέχεια, πιστεύω ότι ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝΕ να πετύχουνε να ζήσουνε μια ζωή που τους αξίζει, όταν κάνουν το οτιδήποτε χρειάζεται γι’ αυτό.

Επίσης πιστεύω, στην τεράστια δύναμη των λέξεων “φτάνει πια”. Όταν αυτές οι δύο μαγικές λέξεις βγουν απ’ την καρδιά και όχι από το μυαλό σου και σηματοδοτούν την αδιαπραγμάτευτη απόφασή σου να φύγεις από αυτό που ζεις για να διαβείς το δρόμο που οδηγεί στα όνειρά σου τότε ΜΟΝΟ θα μπορέσεις να κάνεις το ταξίδι…

Αν μαζέψω αυτά μου τα πιστεύω σε ένα δισάκι και το κρεμάσω στους ώμους μου και με μόνα μου εφόδια το περιεχόμενό του ξεκινήσω, αρχίζω αμέσως να νιώθω μια γλυκιά ανυπομονησία για το ταξίδι που ξεκινάω…

Ο μόνος λόγος που μέχρι σήμερα δεν έβγαιναν από μέσα μου οι λέξεις “φτάνει πια” ήταν κάποιος από τους πολλούς ανθρώπινους φόβους μου. Αυτός ο φόβος (ο όποιος φόβος), με έκανε να νιώθω πως δεν μπορώ να πάρω την απόφαση να πραγματώσω τα θέλω μου. Με έκανε να φοβάμαι πως εάν την πάρω τότε θα κινδυνέψω να πονέσω, να πληγωθώ, να αποτύχω, να δυστυχήσω…  Με έκανε να επιλέγω το βόλεμα από τη δράση. Το δέσιμο στο μουράγιο από το ταξίδι…

Με άλλα λόγια, με έκανε να μην αναγνωρίζω τη δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας και είναι υπεραρκετή για να μας κάνει ικανούς να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τα οποιαδήποτε εμπόδια θα συναντήσουμε στο διάβα μας.

Μια λοιπόν και δεν μου λείπουν οι ικανότητες και η δύναμη αλλά αυτό που μου λείπει είναι να αναγνωρίσω και να βιώσω ότι αυτές υπάρχουν, τι πρέπει να κάνω για να τις αποκαλύψω;

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, το πρώτο βήμα για να μπορέσω να λύσω τους κάβους που με κρατάνε δεμένο στο μουράγιο και να ξεκινήσω το ταξίδι για τη ζωή που ονειρεύομαι, είναι να μάθω να αντιμετωπίζω τους φόβους μου…

Ο φόβος από τη φύση του είναι ένας υγιής μηχανισμός που μας βάζει στη δράση για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας όταν κινδυνεύει. Όμως, όταν του επιτρέπουμε να μας ακινητοποιεί τότε μετατρέπεται στο χειρότερο εχθρό μας σκοτώνοντας τα όνειρά μας.

Αυτό και μόνο, κάνει πολύτιμη, για ολόκληρη τη ζωή μας, τη γνώση που θα μας μάθει να μετατρέπουμε την ακινητοποίηση σε δράση. Μαθημένη κατάσταση (από τα παιδικά μας χρόνια) είναι και η ακινητοποίηση και η δράση κι αυτό γιατί όπως έχει αποδείξει η σύγχρονη επιστήμη ΟΛΑ είναι συνειδητές ή ασυνείδητες επιλογές μας. Μπορούμε λοιπόν να μάθουμε να επιλέγουμε τη δράση που θα μας βάλει στο δρόμο της επιθυμητής για μας ζωής. Αξίζει τον κόπο γιατί έτσι απελευθερώνεται το υπέροχο δυναμικό μας.

Αντώνης Καλογήρου