Σε αυτόν τον τόπο που ανοίγουν οι καρδιές μας μέσα στον ήλιο και το φως!

Είναι κάποια πράγματα που ο Έλληνας κρατάει καλά την παράδοση. 25η Μαρτίου, ο μπακαλιάρος και η σκορδαλιά γέμισαν τα τραπέζια στα σπίτια, στις παραλίες, σε κάθε γωνιά της πόλης, παντού. Ευκαιρία να τα πούμε (αυτό σημαίνει να μιλήσουμε για τα πάντα και βεβαίως και για την πολιτική), να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια, να κάνουμε κέφι, να μαζέψουμε ήλιο, να κάνουμε αυτό που αρκετά αυθαίρετα μπορεί να ονομαστεί μια παρεΐστικη ψυχοθεραπεία.

Ευαγγελισμός, στη γλώσσα μας σημαίνει Αναγγελία μιας Χαρμόσυνης Είδησης! Αυτό μας λέει το λεξικό. Μια ευκαιρία λοιπόν να ευχηθούμε σε όλους μας – ιδιαίτερα βέβαια στους Ευ-άγγελους και στις Ευ-αγγελίες – να είναι τα χρόνια που θα έρθουν γεμάτα χαρμόσυνες ειδήσεις.

Είναι όμως επίσης και εθνική εορτή. Ας ευχηθούμε το ίδιο και σ’ αυτό τον τόπο, τον τόσο αγαπημένο και τόσο ταλαιπωρημένο. Ας είναι τα χρόνια που θα έρθουν γεμάτα χαρμόσυνες ειδήσεις για όλη την Ελλάδα.

Θέλω να αναδημοσιεύσω μέρος από ένα άρθρο της φίλης Κάλλι Λάσκαρη που έβαλε σε λόγια με τον καλύτερο τρόπο κάτι που πιστεύω βαθιά.

“… Μιλάω για το πρόσωπο της Ελλάδας αυτό που παρουσιάζουμε εμείς οι Έλληνες ΚΑΙ αυτό ΝΑΙ χρειάζεται υπεράσπιση. Ισχυρή υπεράσπιση και καμία ντροπή.
Κάποια στιγμή ο Ίωνας έγραψε ότι δεν έχουν περάσει ούτε 200 χρόνια από την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους (και έχουμε ζήσει και δύο παγκόσμιους πολέμους μετά), και εμείς το παραβλέπουμε αυτό σαν ασήμαντο. Ακόμα και συστημικά να το δεις ο φόβος είναι ακόμα φωλιασμένος στην ψυχή μας και γραμμένος στα κύτταρά μας. Τα σύνορά μας τα νιώθουμε ανασφαλή και την υπεράσπιση της ιστορίας μας αναγκαία.
Νομίζω, και αν κάνω λάθος να με διορθώσετε, ότι είμαστε ο μοναδικός λαός που κατάφερε να απελευθερωθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά από 400 χρόνια, κρατώντας γλώσσα και θρησκεία.
Έχοντας χάσει όλη την Αναγέννηση όταν συνέβαινε στην Ευρώπη, όλη την άνθιση των τεχνών, των γραμμάτων και των ανακαλύψεων, πήραμε διακρίσεις για τις ανακαλύψεις μας και την τέχνη μας, εμείς που μέχρι και τον 18ο αιώνα μαθαίναμε ελληνικά κρυφά και πολεμούσαμε να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Κανείς δεν στέκεται όμως σε αυτό.
Και ναι δεν τα πάμε πολύ καλά στα εσωτερικά, δεν έχουμε τη στράτευση των Γερμανών, την ευγένεια των Γάλλων, την ακρίβεια των Εγγλέζων, το κοινωνικό σύστημα των Σουηδών.
Η οικογένειά μας είναι ο κόσμος όλος και αν αυτή είναι καλά όλα είναι καλά. Αντιμετωπίζουμε το κράτος σαν εχθρό και μας το ανταποδίδει γιατί έτσι μάθαμε και τώρα παλεύουμε να ξεμάθουμε. Μας λείπουν οι τσιριτσάντζουλες, αλλά άμα στρώσουμε τραπέζι είσαι πάντα ευπρόσδεκτος και η ευχή είναι «κοπιάστε»…”

Αγαπάω αυτόν τον τόπο και τον τρόπο που ανοίγουν οι καρδιές μας μέσα στον ήλιο και στο φως!

Βένα Καλογήρου