Τον λένε Στ…ο και είναι πατέρας 2 παιδιών που σπουδάζουν

Εργαζόταν για 30 χρόνια ως σερβιτόρος σε ένα εστιατόριο και με σκληρή δουλειά και αποταμίευση, όταν του δόθηκε η ευκαιρία πριν μερικά χρόνια, αγόρασε και ένα ποσοστό από το μαγαζί. Τρία χρόνια πριν, για λόγους όχι μόνο οικονομικούς αλλά κυρίως πολιτικούς το μαγαζί έκλεισε. Και όπως η πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια είχε και ανοιχτές οικονομικές υποχρεώσεις προς τρίτους και το δημόσιο.

Βρέθηκε στα 50 του χρόνια άνεργος και να χρωστάει. Όπως λέει ο ίδιος, δοκίμασε να πάει σε διάφορες δουλειές αλλά κανείς δεν προσλαμβάνει έναν 50αρη πλέον για πολλούς και διάφορους λόγους. Θα μπορούσε να απελπιστεί, θα μπορούσε να ρίξει την ευθύνη στην κρίση, στο άδικο κράτος, στην ατυχία ή όπου αλλού. Όχι όμως αυτός. Έχοντας μάθει από μικρό παιδί να εργάζεται και έχοντας ένα τεράστιο -για αυτόν- κίνητρο, να σπουδάσει τα παιδιά του, μπήκε στη δράση. Ήταν αποφασισμένος να κάνει οποιαδήποτε δουλειά. Με πάθος και χωρίς ντροπή έψαξε να βρει πώς μπορεί να κερδίσει χρήματα.

Τελικά βρήκε κάτι που θα μπορούσε να αρχίσει. Κοντά στη γειτονιά του, υπήρχε μία επιχείρηση που βρισκόταν σε κεντρικό δρόμο και κατά καιρούς είχε θέματα με παραβιάσεις και ζημιές. Τους πρότεινε λοιπόν να αναλάβει την παρακολούθηση του μαγαζιού για όλο το βράδυ. Μέσα από τη συζήτηση προέκυψε και ένας ακόμα κάτοικος στον ίδιο δρόμο με την ίδια ανάγκη, όπου έχει κι αυτός μια μεγάλη επιχείρηση και συχνά μεταφέρει αρκετά χρήματα μαζί του. Κι έτσι ξεκίνησε τη νέα του δραστηριότητα…

Ξεκινάει στις 11 το βράδυ και μέχρι τις 7 το πρωί είναι άγρυπνος και φυλάει τις περιουσίες των ανθρώπων. Άκουσα πολλές ιστορίες για τις φορές που πήρε το μάτι του επικίνδυνη δραστηριότητα στην περιοχή και είτε κάλεσε την αστυνομία είτε επενέβη ο ίδιος και σώθηκε το σπίτι κάποιου ανθρώπου. Άκουσα τον ίδιο να διηγείται για μία χρονική περίοδο όπου έκανε την ίδια δουλειά κάπου στα δυτικά προάστια όπου το μεροκάματο (νυχτοκάματο) βασικά ήταν πολύ καλύτερο αλλά οι καταστάσεις ημιάγριες. “Εκεί έπαιζαν και όπλα και συμμορίες και ένα βράδυ φοβήθηκα τόσο πολύ που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αν επιζήσω και επιστρέψω στην οικογένειά μου δε θα ξαναπάω εκεί.” Κι έτσι συνέχισε να εργάζεται στην αρχική του γειτονιά.

Αυτό που με συγκλόνισε όμως είναι η συνέχεια. Έρχεται ένα βράδυ ο Στ…ος εκεί που καθόμασταν σε ένα μίνι μάρκετ με μία σακούλα με πολλά κέρματα. Κάθεται και αρχίζει να τα μετράει για να τα ανταλλάξει με κάποιο χαρτονόμισμα. Από πού είναι όλα αυτά τα κέρματα τον ρωτάμε;… Τα μαζεύω από τα τασάκια των αυτοκινήτων μας απαντάει δύο χρόνια τώρα και μαζεύτηκαν πολλά και είπα να τα δώσω. Κοιτάζω τους υπόλοιπους και μου κάνει νόημα ο ένας ότι θα μου πει αργότερα. 7€ αναφωνεί ο Στ…ος, τα δίνει στον υπάλληλο και παίρνει τα χρήματα. Φεύγοντας μαθαίνω το “μυστικό”. Ο Στ…ος τα πρωινά παίρνει αμάξια από τη γειτονιά, τα πηγαίνει σπίτι του και τα καθαρίζει. 8€ το αυτοκίνητο παίρνει και οι φήμες λένε πως τα επιστρέφει πιο καθαρά και από τη μέρα που αγοράστηκαν. Μία φορά του πήρε 6,5 ώρες για να καθαρίσει ένα που είχε άμμους παντού και κατά μέσο όρο αφιερώνει 3-4 ώρες ανά αυτοκίνητο. Όταν ρώτησα τον ίδιο μου είπε πως απλά καθαρίζει το κάθε αμάξι σα να είναι δικό του και πως γουστάρει πολύ να τα βλέπει να λάμπουν.

Και πότε κοιμάσαι ρε συ, τον ρώτησε κάποιος. Από τις 16.00 μέχρι τις 22.00 και μου είναι υπεραρκετό. Ευτυχώς η γυναίκα είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζει, χωρίς αυτήν δε ξέρω πώς θα τα κατάφερνα. Είμαστε μαζί 32 χρόνια ξέρεις, 19 εγώ και 17 αυτή όταν γνωριστήκαμε. Είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον κόσμο που τη γνώρισα. Και τα λέει όλα αυτά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πάντα είναι χαμογελαστός όταν τον βλέπω και έχει έναν καλό λόγο να σου πει.

Έχουμε ακούσει σε πολλά σεμινάρια και διαλέξεις για τη σημασία του να ηγείσαι του εαυτού σου και να δουλεύεις περισσότερο από όσο αμείβεσαι μέχρι να φτάσεις να αμείβεσαι περισσότερο από όσο δουλεύεις. Αλλά στην πράξη σπάνια το συναντάς. Κάνε αυτό που κάνεις σα να είναι η σημαντικότερη δουλειά του κόσμου και κάντο με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς. Αλλά στην πράξη ελάχιστοι άνθρωποι έχουν την επιμονή, την αυτοπειθαρχία και το πάθος για να το κάνουν.

Κάποιοι θα στενοχωρηθούν για το που “κατάντησε” ο Στ…ος. Άλλοι μπορεί να σκεφτούν “χαρά στο κουράγιο του”. Όσοι τον έχουμε γνωρίσει ξέρουμε πως υπηρετώντας το στόχο του, όντας στη δράση καθημερινά και με το χαμόγελο στα χείλη είναι από τους νικητές της ζωής και αργά ή γρήγορα θα φτάσει σε μία δική του κορυφή που θα του αξίζει γιατί το δικαιούται και το έχει κερδίσει!

αλέξιος βανδώρος