Το ξωτικό και η ηχώ

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα δάσος μαγικό μες σε μια μικρή καλύβα ζούσε ένα ξωτικό. Ήταν όμορφο και ξύπνιο, ήτανε και γελαστό, έτρεχε, έπαιζε όλη μέρα με του δάσους την ηχώ. Τραγουδούσε, της μιλούσε και της έλεγε πολλά και εκείνη του απαντούσε δίχως λόγια περιττά. Είχε όμως ένα χούι η νεράιδα η ηχώ, που πολύ το ενοχλούσε το μικρό μας ξωτικό. Ό,τι έλεγε αυτό μία εκείνη το ‘λεγε οκτώ. «Καλημέρα!» της φωνάζει απ’ το πιο ψηλό βουνό. «Καλημέρα» «Καλημέρα» «Καλημέρα» «Καλημέρα» «Καλημέρα» «Καλημέρα» «Καλημέρα» «Καλημέρα» του απαντάει παιχνιδιάρικα η ηχώ. «Μα καλά, δεν έχεις γνώμη; Μόνο λες ό,τι λέω εγώ;! Μου ‘χεις σπάσει πια τα νεύρα! Δεν μπορώ, θα τρελαθώ!» Μα η ηχώ αδιαφορούσε, δεν την ένοιαζε αυτό. Η δουλειά η δική της ήταν να αντιγράφει το μυαλό. «Σε μισώ! Δε σε χωνεύω! Ούτε να σε ξαναδώ!» κι άλλα, διάφορα κι απαίσια έλεγε το ξωτικό! Κι ό,τι έβγαζε από μέσα απ’ το μικρό του το μυαλό, του το γύριζε πίσω ίδιο, κι απαράλλαχτο η ηχώ! Φύγαν μέρες και βδομάδες, μήνες και χρόνια πολλά, και το ξωτικό ήταν πάντα μες στην γκρίνια τώρα πια. Πώς να μην στεναχωριέται, πώς να μην αγανακτεί; Όταν τέτοια λόγια ακούει απ’ το βράδυ ως το πρωί; Στην καλύβα του κλεισμένο μένει μόνο τώρα πια και η φίλη του η νεράιδα δεν του μίλησε ξανά. Δεν το παίζουν πια οι φίλοι, δεν το θέλει πια κανείς. Να κρυφτεί γυρεύει τώρα μες στα έγκατα της γης! Στο ψηλό βουνό ανεβαίνει με το βλέμμα σκυθρωπό και θυμάται τα παιχνίδια που ‘παιζε με την ηχώ. Τι τραγούδια, τι αστεία, πού να πήγαν όλα αυτά; «Μα ποιος άραγε να φταίει;» έλεγε ψιθυριστά. Να την αποχαιρετίσει θέλει για μια τελευταία φορά. «Αχ! Πόσο πολύ μου λείπει…Σ’ αγαπώ!» λέει δυνατά. Ξάφνου μες στην ησυχία, ακούει μια γνώριμη φωνή… «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» «Σ’ αγαπώ!» Κι καρδιά του πάει να σπάσει. Ήτανε στ’ αλήθεια Αυτή! Σάλος και χλαπαταγή στο δάσος! Άδειασαν όλες οι φωλιές. Ζώα, φίλοι και νεράιδες και χαρούμενες φωνές! «Τώρα πια δεν είσαι μόνο, κι έχεις όλους μας εδώ! Έφτανε μόνο ν’ ανοίξεις την καρδιά και το μυαλό». Κι απ’ το θρόισμα των φύλλων ήρθε άλλη μια φωνή που του μίλησε γενναία στο μυαλό και στην ψυχή! «Ό,τι λες στον εαυτό σου, πρόσεχε, για το Θεό! Θα στο στέλνει πάντα πίσω παιχνιδιάρικα η ηχώ!» Ντίνα Ντόμπρου