Το ρίσκο

Αυτή η Άνοιξη που τώρα ξεκινάει, είναι ολοκαίνουργια και είναι δικιά σου. Μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις.

Είναι προσφορά από τη φύση! Σε σένα, σε μένα, σε όλους μας μια καινούργια Άνοιξη που ξεκίνησε χθες. Κι όπως κάθε τι που τώρα γεννιέται, τώρα ξεκινάει δεν ξέρεις ακόμα το τέλος του, δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.

Προτείνω να αφήσουμε το νου και την καρδιά μας ν’ ακολουθήσουν το τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο μεγάλο σε ρίσκο, γενναίο και υπέροχο παράδειγμα της αμυγδαλιάς. Πιστεύω πως η αμυγδαλιά δεν κάνει και πολύ κέφι το χειμώνα. Μέσα της, εντάξει, χρειάζεται να γίνονται διάφορες διαδικασίες αλλά έξω της; Έτσι όπως χρειάζεται να στέκεται εκεί, με γυμνά κλαδιά… Νομίζω πως η αμυγδαλιά είναι χαρούμενη από τη φύση της, κι έτσι ρισκάρει. Η αμυγδαλιά ρισκάρει και ανθίζει. Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω της. Είτε υπάρχουν βροχές, κρύα, βοριάδες, είτε λιακάδες, όποιος κι αν είναι ο καιρός, ό,τι κι αν γίνεται γύρω της… η αμυγδαλιά ανθίζει!

Η αμυγδαλιά τολμάει, είναι η πρώτη που πετάει το χειμώνα από πάνω της, και μας κερδίζει όλους – ποιητές, τραγουδοποιούς, όλους μας. Βγάζει το χαμόγελο από μέσα μας… και μας αρέσει! Και είμαι σίγουρη ότι της αρέσει κι εκείνης – γι’ αυτό άλλωστε ρισκάρει ν’ ανθίζει ακόμη και μέσα στο χιόνι!

Καλή μας Άνοιξη λοιπόν, κι ας ανθίζει ο νους μας και η καρδιά και η κάθε μας μέρα, άνετα, απλά κι αβίαστα, κι ίσως και με λίγο ρίσκο… για περισσότερα χαμόγελα, περισσότερη χαρά, περισσότερο παιχνίδι, περισσότερη ΖΩΗ!

Κι όλα αυτά έτσι απλά, και όμορφα… έτσι ακριβώς όπως είναι ο αληθινός υπέροχος εαυτός μας. Που είναι απλά, Όμορφος!

Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο του και η δύναμή του και το θαύμα του!

Καλή μας Άνοιξη λοιπόν, μέσα μας και έξω μας και γύρω μας, παντού!

Με ανοιξιάτικη αγάπη,
Βένα Καλογήρου