Υπάρχει τρόπος;

Πολλά και αντιφατικά πράγματα συμβαίνουν σ’ αυτήν την πανέμορφη αλλά και ιδιόμορφη χώρα που λατρεύω, είναι η πατρίδα μου και την φωνάζουνε Ελλάδα.

Από τη μια, υπάρχει μια πρωτοφανής οικονομική κρίση που έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε απόγνωση κι ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος σε μια αβεβαιότητα και έναν φόβο για το αύριο. Από την άλλη, εισάγουμε τεράστιες ποσότητες γαρυφάλλων από την Τουρκία για να χρησιμοποιηθούν στα μπουζουξίδικα!!! Από ποιους άραγε χρησιμοποιούνται;

Από τη μια, τα επίσημα στοιχεία μιλάνε για συνεχή μείωση του πληθωρισμού και από την άλλη, για μια συνεχή αύξηση των τιμών των τροφίμων αλλά και άλλων βασικών ειδών. Τελικά μήπως χρησιμοποιούμε τα νούμερα όπως μας βολεύουν και ανάλογα με τι θέλουμε να δημιουργήσουμε (φόβο ή ελπίδα);

Από τη μια, θέλουμε όλοι μας να βρούμε λύσεις για να βγούμε από την κρίση (προσωπικά και κοινωνικά) και από την άλλη, δεν θέλουμε εμείς να κάνουμε τίποτε, να αναλάβουμε καμία ευθύνη, μα ούτε και να χάσουμε κάτι από τα κεκτημένα!!! Ούτε καν το ελάχιστο, δηλαδή να ασχοληθούμε για να μάθουμε το πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας αλλά και το κοινωνικό μας σύνολο.

Από τη μια, θέλουμε (και καλά κάνουμε) μια όμορφη, δημιουργική, γεμάτη αγάπη και χαρά ζωή και από την άλλη, δεν κάνουμε τίποτε για να τη δημιουργήσουμε. Περιμένουμε να μας τη φέρει μπροστά μας η κοινωνία, η κυβέρνηση, οι συνθήκες, η Ευρώπη, οι γονείς, οι φίλοι, τα παιδιά μας, ΟΙ ΑΛΛΟΙ…

Από τη μια, διαπρέπουμε σε ολόκληρο τον κόσμο με την ευστροφία αλλά και την ευφυΐα που διαθέτουμε σαν Έλληνες και από την άλλη μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως ΜΟΝΟ με τη δράση μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα. Με την ακινητοποίηση, το φόβο και το περίμενε, δεν γίνεται τίποτε.

Και κάποιοι λοιπόν, για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους, αναρωτιούνται: να κάνω, αλλά τι να κάνω; Κι εγώ αναρωτιέμαι με τον τρόπο που το λέει κι ο λαός μας. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;

Με αυτή μου την τοποθέτηση, για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω αυτά που πιστεύω ότι αποτελούν τη λύση.

Αρχικά πιστεύω ότι ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί να κατακτήσει ουσιαστικά οφέλη εάν δεν συμμετέχουν στις όποιες αλλαγές η πλειοψηφία των μερών του συνόλου, δηλαδή εμείς. Όμως για να συμμετέχουμε, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ανάπτυξη της ικανότητάς μας στο να κάνουμε επιλογές που θα φέρουν τη λύση και όχι επιλογές που είναι απλά μπαλώματα. Κι αυτή η ικανότητα αποκτιέται με τη ΓΝΩΣΗ.

Η απόκτηση λοιπόν της γνώσης είναι η τελική λύση. Όταν λέω γνώση, δεν εννοώ οικονομικές ή πολιτικές ή άλλες ειδικές γνώσεις. Εννοώ εκείνη τη γνώση που θα με κάνει να κατανοήσω πως είμαι ουσιαστικά υπεύθυνος για τη ζωή μου και τα αποτελέσματά της και που σαν συνέπεια θα έχει να με οδηγήσει στη δράση και τη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο για όλους.

Ίσως η μεγαλύτερη παθογένεια της εποχής μας να είναι ο “ξερολισμός”. Πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Η πιο συχνή φράση που λέμε και ακούμε είναι: “Άκου με εμένα, ξέρω εγώ που σου λέω…”.

Φίλοι μου, μη ξεχνάτε ποτέ αυτό που είπε ο Ρούσβελτ, δηλαδή: “Η επένδυση με το μεγαλύτερο επιτόκιο είναι η γνώση!!!”.

Αντώνης Καλογήρου