Σκέψεις και προβληματισμοί
- 29 Ιανουαρίου, 2015
- 1:29 μμ
Τι θέλουμε όλοι μας από τη ζωή;
Πάνω απ’ όλα θέλουμε να νιώθουμε ότι, μας αγαπάνε και μας αποδέχονται. Θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι, να ασχολούμαστε με κάτι που έχει νόημα, που αξίζει και δίνει χαρά στη ζωή μας. Θέλουμε να νιώθουμε πως η ζωή μας είναι πλούσια, ωραία και αξίζει να την απολαμβάνουμε.
Αν για κάποιο λόγο δεν σε αγαπούν, ούτε σε αποδέχονται, αν είσαι σε κατάθλιψη, κι αν ασχολείσαι με κάτι που δεν έχει νόημα και ομορφιά, αν ζεις μια ζωή με συναισθηματική μιζέρια, τότε είσαι δυστυχής, ακόμα κι αν έχεις οικονομικά πλούτη.
Προσοχή, μην πιστέψει κανείς ότι με τα πιο πάνω λόγια υποστηρίζω ότι δεν μπορείς να είσαι πλούσιος και ευτυχισμένος. Αντίθετα, μπορείς να είσαι και πλούσιος και ευτυχισμένος. Αυτό που πιστεύω και υποστηρίζω είναι πως, όταν καταφέρω και απελευθερώσω τον εαυτό μου από τα λαθεμένα μου πιστεύω και τους ρόλους που με έμαθαν να παίζω, τότε και μόνο τότε, θα ζήσω μια ζωή που θα πλημυρίζει από ευτυχισμένες στιγμές.
Και ποια είναι αυτά τα “λαθεμένα μου πιστεύω” και οι “καταστροφικοί μου ρόλοι”;
Δυστυχώς για όλους μας είναι πολλά. Κι ο βασικός λόγος που είναι πολλά είναι πως το κάθε αρνητικό, περιοριστικό και λαθεμένο πιστεύω μου και κάθε υιοθετημένος ρόλος, γεννάνε συνέχεια καινούρια πιστεύω και ρόλους προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν!!!
Για παράδειγμα, τα λαθεμένα πιστεύω για την ύπαρξη, τη φύση, τη λειτουργία, τη δύναμη και την τέχνη της αγάπης, με κάνουν κάθε μέρα να υιοθετώ (προκειμένου να δικαιολογήσω τα πιστεύω μου) και καινούριες συμπεριφορές άμυνας, απομόνωσης και θυματοποίησης. Τα λαθεμένα μου πιστεύω για την αξία μου, τα ταλέντα μου, τις δυνάμεις μου, τις δυνατότητές μου και την ομορφιά μου, με έχουν οδηγήσει στο να παίζω ρόλους προκειμένου να παίρνω αγάπη και αποδοχή, να μην είμαι ο αληθινός εαυτός μου, να γίνομαι “δήθεν” και να γεμίζω τελικά τη ζωή μου με απογοητεύσεις.
Όλοι μας είμαστε απογοητευμένοι από κάποιους ανθρώπους και λέμε: “Άλλος μου έδειχνε ότι είναι και άλλος ήταν στην πραγματικότητα”.
Μήπως όμως, αυτός ο άνθρωπος, απλά έπαιζε κάποιο ρόλο στην προσπάθειά του να πάρει την αγάπη και την αποδοχή μας που του έλειπε; Κι εμείς; Μήπως και εμείς παίζουμε ένα ρόλο και δεν είμαστε αληθινοί μαζί του;
Ένας από τους πιο συνηθισμένους ρόλους (και ίσως από τους πιο καταστροφικούς) είναι ο ρόλος του “καλού παιδιού”. Ο ρόλος αυτός για να εδραιωθεί έχει πατήσει επάνω σε μια σειρά από λαθεμένα πιστεύω που λένε:
α) Όταν δεν είμαι “καλό παιδί”, γίνομαι “κακό παιδί”.
β) Εγώ, επειδή τα έχω κάνει μπάχαλο πολλές φορές στη ζωή μου, δεν είμαι “καλό παιδί”, αλλά “κακό παιδί”.
γ) Αν πάψω να είμαι “καλό παιδί” θα πάψουν να με αγαπάνε.
δ) Αξίζω σαν άνθρωπος μόνον όταν είμαι “καλό παιδί”.
Όλα αυτά είναι λάθος πεποιθήσεις και στηρίζονται στο πιστεύω που λέει ότι “το αντίθετο του καλού παιδιού είναι το κακό παιδί”.
ΛΑΘΟΣ. Το αντίθετο του “καλού παιδιού” είναι ένας άνθρωπος ισορροπημένος, ουσιαστικά δοτικός, που γνωρίζει να προστατεύει και να δίνει πρώτα στον εαυτό του. Ξέρει να δίνει, από αγάπη και όχι για να κερδίσει κάτι. Δεν ξεπουλάει τις ανάγκες, τα ταλέντα, τα “θέλω” και τα όνειρά του για να πάρει αγάπη και αποδοχή. Γνωρίζει ότι αυτά δεν κερδίζονται μέσα από ρόλους αλλά μόνο με την αυθεντικότητα.
Ο στόχος είναι να κάνουμε τον εαυτό μας να ακτινοβολήσει τη σημαντικότητά του, μαθαίνοντας, βιώνοντας και αναγνωρίζοντας την αξία μας.
Αυτόν το στόχο όμως για να τον κατακτήσουμε χρειάζεται αρχικά να δούμε τι κάνουμε στη ζωή μας, ποιες είναι οι (δικαιολογημένες κατά τη γνώμη μας) συμπεριφορές του ρόλου του “καλού παιδιού” και στη συνέχεια να μάθουμε τον τρόπο της απαλλαγής μας από τα δεσμά του ρόλου.
Μας αξίζει το καλύτερο, αλλά είναι αδύνατον να το κατακτήσουμε συνεχίζοντας να κάνουμε (από άγνοια) τα ίδια που κάναμε μέχρι σήμερα.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να γνωρίζετε ότι ΤΩΡΑ είναι η στιγμή που χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ μας να μάθουμε τον τρόπο που θα μας φέρει την ευτυχία που μας αξίζει στην καθημερινότητά μας.
Αντώνης Καλογήρου
