Ήρθε η ώρα της αλήθειας…

Της αλήθειας του ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ και του ΠΟΥ ΠΑΜΕ.

Είμαστε όλοι μπροστά από μια κάλπη, το αποτέλεσμα της οποίας θα στείλει τη χώρα μας είτε σε ένα δρόμο αγώνων, προσπάθειας αλλά και δυνατοτήτων, είτε στο γκρεμό.

Και ποιoς είναι ο δρόμος των δυνατοτήτων και ποιoς του γκρεμού;

Πιστεύω ότι για να δώσουμε μια σωστή απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα, χρειάζεται προηγουμένως να απαντήσουμε σε κάποια άλλα ερωτήματα…

Σας παρακαλώ ΟΛΟΙ μαζί να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε, αναζητώντας την αλήθεια, χωρίς να μας ενδιαφέρει εάν μέχρι σήμερα είχαμε δίκαιο ή όχι σε ότι σκεφτόμαστε και σε ότι πιστεύαμε. Να αφήσουμε στο συρτάρι την όποια κομματική ταυτότητα, την όποια ιδεολογική τοποθέτησή μας, και το δυσκολότερο, το όποιο βραχυπρόθεσμο προσωπικό συμφέρον.

Θα αρχίσω από το τελευταίο, τοποθετώντας τη σειρά των ερωτηματικών μου.

Αν η Α ή η Β λύση με συμφέρει, τι αξία θα έχει για τη ζωή μου εάν σε δύο χρόνια (ή και σε πολύ λιγότερο) θα έχει καταστραφεί η χώρα μου και θα πεινάμε ΟΛΟΙ μαζί;

Αν πιστεύω πως η Α λύση υπηρετεί τους έχοντες και η Β τους μη έχοντες και ακολουθήσω αυτό που θα υπηρετεί την ομάδα στην οποία πιστεύω ότι ανήκω, τι θα γίνει αύριο; Μπορεί να ζήσει και να ευημερήσει η μία ομάδα χωρίς την άλλη; Μπορεί να ζήσει ο εργαζόμενος χωρίς επιχειρήσεις; Μπορούν να ζήσουν οι επιχειρήσεις χωρίς εργαζόμενους και καταναλωτές;

Αν οι μεν, βρεθούν σε θέση σύγκρουσης με τους δε, Ο,ΤΙ και να γίνει από τους πιστωτές και τους διοικούντες, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι δεν θα καταστραφούμε ΟΛΟΙ;

Πηγαίνοντας παρακάτω αναρωτιέμαι: Καλώς ή κακώς (βεβαίως κακώς), βρέθηκε η χώρα μας στο κρισιμότερο σταυροδρόμι. Όταν μια χώρα βρίσκεται μπροστά σε πρόβλημα επιβίωσης ή καταστροφής (είτε από πόλεμο είτε από άλλη αιτία) χρειάζεται ο λαός της να ενωθεί και να στηρίξει μια ΑΞΙΑ ηγεσία που θα τον οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Ταυτόχρονα χρειάζεται να ξέρει (και να είναι έτοιμος να το κάνει), ότι θα υπάρξουν θυσίες όπως σε κάθε αγώνα, προσωπικό ή ομαδικό. Και, αναρωτιέμαι: Διαθέτουμε την απαιτούμενη ΑΞΙΑ ηγεσία;

Είμαστε έτοιμοι για θυσίες;

Είναι άραγε άξια η ηγεσία που έχουμε (σε όλα τα κόμματα) όταν ακόμα και αυτή την κρίσιμη στιγμή αντί να κάτσουν ΟΛΟΙ μαζί και να συναποφασίσουν για το τι θα κάνουμε, ασχολούνται με το να κατηγορούν ο ένας τον άλλον με τα μάτια τους καρφωμένα στο ποιoς θα πάρει την καρέκλα την επόμενη μέρα; Και αυτοί που ζητούν εδώ και καιρό την κοινή γραμμή, δεν μας κοροϊδεύουν όταν ταυτόχρονα κατηγορούν και βρίζουν; Όταν δεν μπορούν να δουν πως η επόμενη μέρα θα είναι ο όλεθρος;

Το πιο τραγικό όμως κατά τη γνώμη μου είναι, πως εμείς, στην προσπάθειά μας να πιαστούμε από κάπου, πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνουν και αντί να τους στριμώξουμε για να μπουν μπροστά ΟΛΟΙ μαζί, κάνουμε συγκεντρώσεις οι μεν ενάντια στους δε, οι οπαδοί του ΟΧΙ ενάντια στους οπαδούς του ΝΑΙ!!!

Ποιοι είμαστε λοιπόν; Μήπως είμαστε ένας λαός που ο καθένας μας λειτουργεί ανάλογα με το τι τον συμφέρει σήμερα; Μήπως είμαστε ένας λαός που πάσχει από μυωπία και βλέπει το σήμερα αδυνατώντας να δει το αύριο; Μήπως είμαστε ένας λαός δηλητηριασμένος από το φαρμάκι του εμφυλίου και εξ αυτού, ανίκανος να αποδεχθεί τη διαφορετική άποψη και να συνυπάρξει μαζί της ώστε να δημιουργήσει το καινούριο;

Πηγαίνοντας στην επόμενη σειρά των ερωτημάτων μου, αναρωτιέμαι: που πάμε;

Βλέπω τους γύρω μου να προβληματίζονται ή (ακόμα χειρότερα) να είναι ήδη αποφασισμένοι για το τι θα ψηφήσουν και να επιχειρηματολογούν με βάση το εάν είναι σωστά τα ερωτήματα του δημοψηφίσματος ή το εάν πρέπει ή δεν πρέπει να συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε!!! Μα αυτά είναι τα διλλήματά μας; Μήπως η ΜΟΝΗ μας απορία πρέπει να είναι το τι θα γίνει μετά; Μήπως το ΜΟΝΟ που πρέπει να μας απασχολεί είναι το πού θα μας οδηγήσει ένα ΟΧΙ ή ένα ΝΑΙ;

Και στο σημείο αυτό ξεπετάγεται ένα άλλο τεράστιο ερωτηματικό. Ξέρουμε πού οδηγεί το ένα και πού το άλλο; Μας έχουνε πει την αλήθεια; Ξέρει κανείς εάν ψηφήσει ενάντια στην διαπραγμάτευση (ΟΧΙ), τι θα επακολουθήσει ή με ελαφριά καρδιά, με θυμό, με επιπολαιότητα και με το γνωστό ωχαδερφισμό αποφασίζει; Κι αν πιστεύει ότι ξέρει, ας με πληροφορήσει από πού το ξέρει; Μήπως απλά το υποθέτει;

Αλλά και αυτοί που είναι σίγουροι για το ΝΑΙ, με ποια δεδομένα είναι; Αν για παράδειγμα την εντολή του λαού για διαπραγμάτευση, αναλάβει να την υλοποιήσει ο κ. Λαφαζάνης, υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που πιστεύει ότι θα την οδηγήσει σε επιτυχία;

Όλα τα πιο πάνω με οδηγούν στα εξής συμπεράσματα.

Αρχικά στο ότι μας έχουν εγκλωβίσει σε τεράστια και πιεστικά διλλήματα, μπροστά στα οποία οφείλουμε να σταθούμε με νηφαλιότητα, σκεπτικισμό και με τα μάτια στο μέλλον.

Στη συνέχεια να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κατακλυστεί είτε από φόβο είτε από θυμό είτε από αβεβαιότητα. Συναισθήματα που πολύ εύκολα μπορούν να μας οδηγήσουν σε παρορμητικές συμπεριφορές για τις οποίες θα μετανιώσουμε αύριο γινόμενοι “κοψοχέρηδες” όπως λέει ο λαός μας.

Μετά να συνειδητοποιήσουμε ότι τα αποτελέσματα (αρνητικά ή θετικά) θα είναι για όλους μας τα ίδια (με εξαίρεση μια μικρή μειοψηφία), άρα μας καίει το κοινό συμφέρον. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο η σύγκρουση θα είναι καταστροφική άλλα και ότι πρέπει να σταθούμε, ακούγοντας ο ένας τις σκέψεις του άλλου, δίπλα δίπλα στην αναζήτηση του καλύτερου.

Τελειώνοντας, δεν πρόκειται να τοποθετηθώ στα συμπεράσματα που εγώ οδηγούμαι για την ψήφο μου προς το παρόν. Ο λόγος δεν είναι ότι φοβάμαι να εκτεθώ. Απλά πιστεύω ότι εάν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τη δαγκάνα των συναισθημάτων μας, έχουμε ΟΛΟΙ μας και τη συναισθηματική αλλά και τη νοητική ικανότητα να σκεφτούμε και να ανακαλύψουμε το καλύτερο για την πατρίδα μας. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Η Ελλάδα χρειάζεται τα παιδιά της. Ας κάνουμε το καθήκον μας…

Αντώνης Καλογήρου