Ένα κοινωνικό πείραμα στην πράξη
- Agapy
- 12 Μαΐου, 2017
- 2:48 μμ
Κάποτε είχα διαβάσει για ένα κοινωνικό πείραμα*. Ένας βιολιστής σε σταθμό του μετρό της Ουάσινγκτον έπαιξε για 45 περίπου λεπτά Μπαχ. Οι περισσότεροι τον προσπέρασαν αδιάφοροι, κάποιοι στάθηκαν να τον ακούσουν για λίγο για να ακολουθήσουν αμέσως μετά το πλήθος που βιαζόταν να πάει στη δουλειά του. Μόνο ένα μικρό παιδί έμεινε, μέχρι η μητέρα του να το σπρώξει με το ζόρι για να φύγουν. Μετά από 45 λεπτά μαγείας σε ένα πολυσύχναστο σταθμό, 20 μόνο άνθρωποι στάθηκαν για λίγο και τα “έσοδά” του ήταν μόλις 32 δολάρια. Ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell ένας από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους βιολιστές, το βιολί με το οποίο έπαιξε – ένα Στραντιβάριους – κοστίζει πάνω από 3,5 εκατομμύρια ευρώ(!!!). Δύο μέρες πριν είχε δώσει μια παράσταση στη Βοστόνη, η οποία (ας μου επιτραπεί η αγγλική έκφραση) ήταν sold out με μέσο κόστος εισιτηρίου 100 δολάρια.
Είχα ακούσει πάρα πολλές φορές τη φράση “άδραξε τη μέρα”. Είχα ακούσει πολλές φορές τη φράση “ζήσε τη στιγμή”. Πότε το είχα κάνει πράξη; Δεν θα πω “ποτέ” γιατί είναι ψέμα. Λίγες φορές είναι η απάντηση. Όταν όλες οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Όταν δεν σκεφτόμουν τη δουλειά, δεν είχα να τρέξω σπίτι για να βγάλω το σκύλο βόλτα, όταν ήμουν σε διακοπές, δεν είχα Ακαδημία, σεμινάριο, διάβασμα, να βάλω πλυντήριο, να λούσω τα μαλλιά μου, κλπ κλπ κλπ. Αυτό δεν σημαίνει “ζω τη στιγμή”. Αυτό σημαίνει “επιτρέπω στις συνθήκες να ελέγχουν τη στιγμή μου”.
Πόσες υπέροχες φράσεις έχουμε ακούσει; Φράσεις που μας άρεσαν και θα θέλαμε να κάνουμε κομμάτι της καθημερινότητάς μας; “Πρέπει να πίνεις 8 ποτήρια νερό την ημέρα”. “‘Ο,τι δίνεις, παίρνεις”. “Νους υγιής εν σώματι υγιεί”… Πόσο δύσκολο, ή εύκολο, είναι να τις εφαρμόσουμε; Για μένα η απάντηση είναι απλή: Όταν αποφασίσεις ότι θέλεις να το κάνεις πράξη! Όταν η απόφαση βγει από την καρδιά σου, από την ψυχή σου και όχι από το μυαλό σου. Ακούγεται τόσο απλό. Κι όμως δεν είναι. Πάρα πολλές φορές μπερδευόμαστε και πιστεύουμε ότι μια απόφαση είναι της καρδιάς, ενώ είναι του μυαλού μας.
Πριν μερικές μέρες στην Πράγα, κάνοντας βόλτα στο κάστρο αργά το απόγευμα, όταν όλοι σχεδόν οι τουρίστες είχαν φύγει, άκουσα έναν μουσικό να παίζει. Αυτοσχεδίαζε με την ηλεκτρική του κιθάρα στο ρυθμό ενός τέμπο. Ήταν πραγματικά υπέροχος! Αφού του άφησα κάποια χρήματα στάθηκα στην άκρη για να τον απολαύσω. Όλο το γκρουπ πέρασε από μπροστά μας. Κάποιοι στάθηκαν για λίγο σχολιάζοντας τη μουσική του, κάποιοι άφησαν χρήματα, κάποιοι απλά συνέχισαν. Απόλυτα συνειδητά, με απόφαση από την καρδιά και όχι από το μυαλό μου, έμεινα εκεί. Απόλαυσα αυτό τον υπέροχο μουσικό. Επέτρεψα στη μαγεία του να με συνεπάρει. Έδιωξα τους φόβους και τα πρέπει και ήμουν εκεί, στη στιγμή.
Η ζωή είναι στο εδώ και τώρα. Ούτε στο πριν, ούτε στο μετά. Έμαθα να ακούω την καρδιά μου. Έμαθα να διώχνω τις ανασφάλειες του μυαλού. Είναι δύσκολο. Είναι εύκολο. Είναι ό,τι εσύ θέλεις να είναι. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι …μαθαίνεται!
*Διαβάστε για το πείραμα στο άρθρο της Ουάσινγκτον Ποστ: https://goo.gl/2Ygx3r
