Διαβάζω κάθε μέρα το θυμό σου που γίνεται ένα με το δικό μου θυμό – γιατί συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις. Γιατί υπάρχουν δυνατά επιχειρήματα, πρακτικά και συναισθηματικά και στις δυο πλευρές.
Κι έπειτα, σκέφτομαι ότι αυτό κάτι πρέπει να το κάνω. Κι έγραψα χθες το “δεν έχω θυμό μέσα μου” που στην ουσία ήταν μια έκκληση.
Δεν ξέρω αν συμφωνείς, αλλά πιστεύω ότι είναι αληθινά ανάγκη να συντονιστούμε σε κάτι που μπορεί να παράγει και να φέρει ένα αποτέλεσμα. Κι ο θυμός δεν μπορεί.
Έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου μαζί μας για να βρίσουμε, να φωνάξουμε, να αγανακτήσουμε κλπ κλπ … Όμως, αυτό δεν μας πάει πουθενά, παρά μόνο στα ίδια και πάλι στα ίδια που επαναλαμβάνονται στην ιστορία αυτού του τόπου, δημιουργώντας το ίδιο και το ίδιο “σενάριο” που δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε μπροστά.
Δεν λέω ότι το να γράφεις αυτά που γράφεις δεν είναι καλό και απαραίτητο, αντίθετα. Ένα μόνο θα ήθελα να σου πω σαν μια ιδέα-πρόταση για να το σκεφτείς.
Αν, στο τέλος όσων γράφεις, υπήρχε μια κατάληξη που με οποιοδήποτε τρόπο τοποθετούσε το εξής: Όταν πολεμάμε ο ένας τον άλλο δημιουργούμε καταστροφή. Όταν λειτουργούμε μαζί, τότε, απλά δημιουργούμε. Μια απλή, απόλυτα πραγματική αλήθεια.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι ο καθένας έχει τον εντελώς ιδιαίτερο και δικό του τρόπο να το δώσει αυτό, και επηρεάζει ένα διαφορετικό κύκλο ανθρώπων.
Πιστεύω ότι ο θυμός ο δικός μου, ο δικός σου και όλων μας, όσο δίκαιος κι αν είναι μας έχει φέρει στο να ζούμε τις τωρινές καταστάσεις.
Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό και μετράει πολύ στην εξέλιξη αυτών που αυτή την στιγμή διαδραματίζονται, να πάμε πέρα από το θυμό μας και να συντονιστούμε στο δημιουργούμε – σ΄ αυτό που υπάρχει, ό,τι υπάρχει αυτή την στιγμή.
Κι αυτό μόνο ΜΑΖΙ μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί ΕΜΕΙΣ θα το κάνουμε. Εσύ, εγώ, εκείνοι, όλοι μας.
Πάντα πίστευα και πιστεύω πως το μαζί, είναι η λύση στα δύσκολα και δημιουργεί θαύματα.
Με όλη μου την αγάπη,
Βένα Καλογήρου