Πώς στ’ αλήθεια είναι η ζωή μας αυτή τη στιγμή; Μαγική, συνηθισμένη, απολαυστική, χαοτική, πολύχρωμη, μονόχρωμη, αγχωτική, ίσως μες στην φωτιά σε νου και σώμα λόγω της όποιας κρίσης;…
Κι ήρθε στο νου μου ο στίχος του τραγουδιού, “αν δεν σε βρουν χαράματα, πώς θες ν’ ακούς τα αηδόνια…” Αγαπώ τόσο αυτό το στίχο γιατί είναι τόσο αληθινός. Όλοι θέλουμε ν’ ακούμε αηδόνια, αλλά να μην περάσουμε τη νύχτα προσμένοντάς τα εκεί… μαζί με το ξημέρωμα.
Θεέ μου, πόσο μεγάλη είναι η τέχνη της ζωής και πόσο απλή μαζί και πόσο συχνά αφήνουμε στην άκρη πράγματα που πιστεύουμε ότι μας δυσκολεύουν ή μας ζορίζουν… και χάνουμε τα αηδόνια και χάνουμε ομορφιές που έτσι κι αλλιώς μας ανήκουν και που υπάρχουν και που μπορούμε να τις ζούμε.
Τα αηδόνια υπάρχουν. Οι ομορφιές της ζωής υπάρχουν, όμως δεν έρχονται σε εμάς, χρειάζεται εμείς να πάμε σ’ αυτές. Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι της ζωής, αυτοί είναι οι κανόνες. Και οι κανόνες της ζωής μαθαίνονται.
Το να ζούμε πετυχημένα την κάθε μας μέρα, είναι τέχνη. Και κάθε τέχνη μαθαίνεται. Είναι η γνώση και το βίωμα αυτής της γνώσης που γίνεται η εμπειρία μας.
Το να ζούμε πετυχημένα την κάθε μας μέρα, είναι δικαίωμά μας.
Το να ζούμε πετυχημένα την κάθε μας μέρα, είναι ανάγκη μας.
Το να ζούμε πετυχημένα την κάθε μας μέρα, είναι το δώρο στον εαυτό μας. Και του το χρωστάμε. Γιατί το αξίζει. Πραγματικά το αξίζει. Έχει δώσει τόσα χρόνια τόσα πολλά! Οπωσδήποτε το αξίζει!
Βένα Καλογήρου