ΑποφασίΖω. Ζω τη Ζωή που Θέλω

MENU

Θέλω να ξέρω…

Θέλω να ξέρω γιατί μου συνέβη αυτό…

Θέλω να ξέρω τι πρέπει να κάνω για να μην μου ξανασυμβεί…


Θέλω να ξέρω γιατί πρέπει να βασανίζομαι για να εξελιχθώ…


Θέλω να ξέρω πώς μπορώ να εξασφαλίσω μια ήρεμη κι ευτυχισμένη ζωή…


Θέλω να ξέρω…

 

Αδέλφια μου,
Πιστεύω πως έχουμε μπει σε μια εποχή που τα ψέματα έχουν όλο και λιγότερο χώρο στη ζωή μας. Μια εποχή που δημιουργεί την ανάγκη για αλήθειες. Μια εποχή που ενώ υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί που αναζητούν το χάδι στ’ αυτιά τους, ακόμα κι αν το πάρουν δεν τους δίνει ούτε καν μια πρόσκαιρη λύση.

Έτσι λοιπόν, στην προσπάθειά μου να απαντήσω στα “θέλω να ξέρω”, ίσως να στεναχωρήσω κάποιους, ίσως να χαροποιήσω κάποιους άλλους, ίσως… ποιος ξέρει; Όμως είμαι αυτό που “είμαι” κι αυτό δεν πρόκειται να το προδώσω. Είμαι ένας άνθρωπος που λέει την αλήθεια κι όταν δεν τον συμφέρει, κι όταν θα κερδίσει από το μεγαλείο της, κι όταν είναι φανερό ότι θα χάσει απλά γιατί θα ξεβολέψει κάποιους…

Ας βάλουμε, λοιπόν, τα πράγματα σε μια σειρά.

Αρχικά χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε σε μια πλάνη. Έχουμε μάθει από μικρά παιδιά ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι χρειάζονται δυο πράγματα.

Το πρώτο είναι να είμαστε τυχεροί για να μην μας έρθει στη ζωή μας καμιά ανάποδη (αρρώστια, ατύχημα, φυσική καταστροφή, απόλυση, οικονομική κρίση, διαζύγιο κλπ.).

Το δεύτερο είναι να μην κάνουμε λάθη. Να κάνουμε πάντα το σωστό, δηλαδή αυτό που ΠΡΕΠΕΙ!!!

Δυο αρχές επάνω στις οποίες στηρίζουμε τη ζωή μας και οι οποίες είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ λαθεμένες, αλλά και ψεύτικες.

Η πρώτη, παρ’ όλη τη δύναμη που έχει στους πολλούς, είναι απολύτως αστεία. Ας μου δείξει κάποιος ΕΝΑΝ άνθρωπο που δεν είχε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ζωής του και φουρτούνες. Που δεν αντιμετώπισε εμπόδια, δυσκολίες, εσωτερικές συγκρούσεις, θανάτους, απώλειες κλπ. Δεν υπάρχει. Κι αν κάποιοι από εσάς πιστεύετε ότι κάποιοι “τυχεροί” έζησαν χωρίς προβλήματα, θα σας πω το πιο απλό. Κάποια στιγμή αντιμετώπισαν ή θα αντιμετωπίσουν το θάνατο των γονιών τους. Αν έζησαν μέσα στην οικογένειά τους τη χαρά και την αγάπη τότε θα νιώσουν ότι χάνουν κάποιους ιδιαίτερα αγαπημένους και γι’ αυτό θα πονέσουν, αν όμως δεν έζησαν σαν πολυαγαπημένοι τότε δεν έζησαν και μέσα στη χαρά και την αγάπη, άρα αντιμετώπιζαν και πρόβλημα… Το συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει ταξίδι ζωής χωρίς θύελλες. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να μην σου τύχουν φουρτούνες, αλλά το πώς θα γίνεις καλός καπετάνιος.

Η δεύτερη αρχή, είναι στην κυριολεξία τραγική. Και είναι τραγική γιατί, αναζητώντας το τι “ΠΡΕΠΕΙ” να κάνουμε και κάνοντας αυτά που “ΠΡΕΠΕΙ”, δεν μπαίνουμε στο δρόμο του τι “ΘΕΛΟΥΜΕ” να κάνουμε κι αυτό δεν μας αφήνει να δημιουργήσουμε στη ζωή μας τις απαραίτητες δομές για μια ευτυχισμένη πορεία. Ποιος μπορεί να δημιουργήσει όταν φοβάται το λάθος και ζει με την αγωνία της ανεύρεσης του σωστού; Και ποιος ορίζει το σωστό; Γιατί ο Καζαντζάκης είπε: “Τον κόσμο τον πάνε μπροστά οι κουζουλοί”; Μα γιατί οι γνωστικοί ακολουθούν τα ΠΡΕΠΕΙ, τους κανόνες, το τι λένε οι άλλοι. Μόνο όσοι ακολουθούν τα θέλω τους, ανεξάρτητα από τα πρέπει, το σωστό και το λάθος, δημιουργούν!!!

Αυτή η αρχή λοιπόν, αρχικά μας στερεί την ικανότητα της εμπιστοσύνης. Γιατί πρέπει να προσέχω, να ελέγχω τα πράγματα, για να γίνει το σωστό μιας και ο κόσμος είναι έτοιμος να με φάει αν κάνω λάθος… Και βεβαίως χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ούτε σχέσεις αγάπης, ούτε συνεργασίες, ούτε φιλίες, ούτε καν μια ενδιαφέρουσα κοινωνική ζωή. Είναι ένας δρόμος που μας οδηγεί τελικά στην απομόνωση.

Μας στερεί όμως και τη δημιουργικότητα και μας αποξενώνει από τα ταλέντα μας. Όταν νιώθω ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω το Α ή το Β, ποιος δημιουργεί; Αυτοί που με έμαθαν τι πρέπει και τι δεν πρέπει ή εγώ; Κι όταν η δημιουργικότητά μου είναι στο μηδέν πώς να δημιουργήσω αυτά που ονειρεύομαι; Πώς να ζήσω τη ζωή που θέλω όταν δεν τιμώ και δεν εξωτερικεύω τα ταλέντα μου τα οποία μάλιστα τα έχω κουκουλώσει και ούτε καν τα αναγνωρίζω;

Αλήθεια, ξέρετε κανέναν που να δημιούργησε ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ (σχέση, δουλειά, ζωή) χωρίς να σπαρταράει η καρδιά του από το πάθος του να δημιουργήσει το όνειρό του; Χωρίς να έχει ένα τεράστιο “θέλω” γι’ αυτό που θέλει να κάνει; Και μπορεί να έχει αυτό το θέλω όταν κυριαρχεί μέσα του η ανάγκη να κάνει το σωστό, ο φόβος του μήπως κάνει λάθος και η επιλογή του να κάνει αυτό που άλλοι (κοινωνία, φίλοι, οικογένεια) θεωρούν ότι ΠΡΕΠΕΙ;

Για να μην σας κουράζω και επειδή πιστεύω πως για να απαντήσω σε όλα τα “θέλω να ξέρω…” οφείλω να πω πολλά, η συνέχεια τις επόμενες μέρες, στο επόμενο κείμενό μου.

Με εκτίμηση αλλά και πολλή αγάπη,
Αντώνης Καλογήρου

 

 

Ποιοι είμαστε

Επιλέξαμε τον τίτλο μας γνωρίζοντας πως το πρώτο βήμα για οτιδήποτε κάνουμε είναι η ΑΠΟΦΑΣΗ να το κάνουμε. Η σημαντικότερη απόφαση που μπορούμε να πάρουμε είναι να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε και μας αξίζει. Γιατί πιστεύουμε βαθιά πως όλοι μας δικαιούμαστε, αξίζουμε και μπορούμε να έχουμε τη ζωή που θέλουμε. Αρκεί να πάρουμε την ΑΠΟΦΑΣΗ.

Περισσότερα

Εγγραφείτε για τα Νέα μας μέσω e-mail

* indicates required







Επικοινωνήστε μαζί μας

ΑποφασίΖω – Α. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ & ΣΙΑ ΕΕ

Πανόρμου 70-72, Αμπελόκηποι, Αθήνα, 115 23
210 6459500
info[at]apofasizo.gr

Επικοινωνήστε μαζί μας

ΑποφασίΖΩ - Α. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ & ΣΙΑ ΟΕ

Πανόρμου 70-72, Αμπελόκηποι, Αθήνα

info@apofasizo.gr

Τηλ: 210 6459500