Με αφορμή τον Γιάννη…

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΛΙΩΣ

Δεν έχω αρκετά λόγια για να περιγράψω το σχεδόν εξωπραγματικό κατόρθωμα του Αντετοκούμπο. Δύο μέρες τώρα παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις χιλιάδες αναφορές σε αυτόν, την πορεία του και όλα όσα έχει πετύχει. Έχοντας υπάρξει αθλητής σε αρκετά υψηλό επίπεδο μόνο θαυμασμό έχω για τον άνθρωπο αυτό.

Επειδή όμως κουράστηκα δύο μέρες να διαβάζω τα ατελείωτα κείμενα στα social media τα οποία είναι σχεδόν τα ίδια είτε πρόκειται για τον Τσιτσιπά, τον Αντετοκούμπο ή τον όποιο αθλητή που καταφέρνει κάτι μοναδικό. Και πολλά αυτά με/μας συμβουλεύουν από το τι πρέπει να γίνει στο μεταναστευτικό μέχρι τι ιστορίες πρέπει να λέμε στα παιδιά μας πριν κοιμηθούν. Με αφορμή λοιπόν τον Γιάννη είναι μία ευκαιρία να ειπωθούν και κάποια πράγματα σε μία πιο πρακτική βάση. Πράγματα που ίσως στενοχωρήσουν ή εκνευρίσουν αρκετούς.

Ποια ιστορία θα επέλεγα να πω στον εαυτό μου πρώτα, και στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν λίγο, το βράδυ πριν κοιμηθώ.

Κάθε άνθρωπος έρχεται σε αυτόν τον κόσμο με τα δικά του μοναδικά ταλέντα, τα οποία αν καταφέρει να ανακαλύψει και να τα εκφράσει μπορεί να γίνει κορυφαίος σε κάποιον τομέα. Και κυρίως να μοιραστεί τα ταλέντα αυτά με τους άλλους ανθρώπους και να τους προσφέρει αξία.

Μικρός ήθελα κι εγώ να γίνω κορυφαίος αθλητής στο σπορ που είχα επιλέξει. Δεν είχα όμως ταλέντο σε αυτό το σπορ. Με πολύ σκληρή προπόνηση έφτασα σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Στην πορεία όμως ανακάλυψα πως είχα ταλέντο σε άλλα πράγματα. Και άρχισα να τα ανακαλύπτω και να τα ξεδιπλώνω. Η αλήθεια είναι πως κάθε άνθρωπος μπορεί, αξίζει και δικαιούται να πετύχει όλα όσα βάζει ο νους του.

Αρκεί όμως να είναι δικά του θέλω.

ΔΙΚΑ ΤΟΥ.

Όχι των γονιών του.

Όχι των συγγενών του.

Όχι της κοινωνίας που μεγαλώνει.

Όχι των φίλων του.

Δε μπορούν όλοι να γίνουν κορυφαίοι αθλητές, ούτε κορυφαίοι τραγουδιστές ή ηθοποιοί.

Όσο και αν το φαντασιώνονται, αν δεν είναι πραγματικά αυτό το πακέτο των ταλέντων που ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο, θα φτάσουν μέχρι ένα πολύ καλό επίπεδο.

Υπάρχει λοιπόν ένας κίνδυνος όταν προβάλλονται σε τέτοιο βαθμό και σχεδόν θεοποιούνται κάποιοι αθλητές. Έχω ζήσει βιωματικά και γνωρίζω χιλιάδες περιπτώσεις παιδιών, σε πολύ τρυφερές ηλικίες, να κλείνονται από γονείς, προπονητές και ομάδες σε ειδικές εγκαταστάσεις εκτροφής πρωταθλητών. Και από εκεί ένα απειροελάχιστο ποσοστό να καταφέρνει να παίξει σε επαγγελματικό επίπεδο, πόσο μάλλον να γίνει παγκοσμίου φήμης. Από τα υπόλοιπα παιδιά, η πλειοψηφία σχεδόν καταστρέφεται ψυχολογικά από αυτή τη διαδικασία.

Είναι πολύ εύκολο να γράφουμε διθυράμβους για κάποιους ανθρώπους, όχι μόνο αθλητές, που καταφέρνουν θαυμαστές επιτυχίες. Και φυσικά πολλοί θα ήθελαν να είναι στη θέση τους και να ζουν όλες αυτές τις μαγικές στιγμές και επιτυχίες.

Αυτό που επιλέγουμε να παραλείπουμε όμως είναι η τεράστια καθημερινή ενασχόληση κάθε ενός τέτοιου ανθρώπου με το αντικείμενο του. Και το τεράστιο ΤΙΜΗΜΑ που επιλέγει να πληρώσει για να φτάσει στην κορυφή.

Μιλάω καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και αυτές τις μέρες, σχεδόν όλοι, είναι κουρασμένοι και περιμένουν πώς και πώς να τα κλείσουν όλα και να πάνε διακοπές. Για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Και να ξεκουραστούν.

Αν ρωτήσουμε όμως τον, κάθε, Γιάννη, όχι πόσες μέρες κάνει διακοπές κάθε χρόνο αλλά πόση ανάγκη έχει να κάνει διακοπές, η απάντηση δεν θα αρέσει. Γιατί ο άνθρωπος που πραγματικά ασχολείται με αυτό που έχει ταλέντο και πάθος και προσφέρει στον εαυτό του και τους άλλους καθημερινά, δεν έχει ανάγκη να διακόψει από αυτό. Ακόμα και τις μέρες που επιλέγει στρατηγικά να ξεκουραστεί σωματικά, ο νους και η ψυχή του γυρνάνε γύρω από το πώς μπορεί να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερος!

Γιατί αυτή είναι η νοοτροπία της επιτυχίας!

Όχι μόνο στον αθλητισμό. Σε κάθε τομέα της ζωής.

Είδα μία εικόνα με τον Γιάννη όταν πήγε στο NBA στην πρώτη χρονιά του και μία τωρινή. Στα 8 αυτά χρόνια αύξησε τα κιλά του 23,5% και πήρε 3,19% σε ύψος… Και συνεχίζει καθημερινά να προπονείται σε τρελούς ρυθμούς. Έφτασε στην κορυφή σε ατομικό επίπεδο ως πολυτιμότερος παίχτης πριν 2 χρόνια και συνέχισε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση.

Επιλέγω να δω πως για να φτάσει κάποιος στην κορυφή, αλλά και για να διατηρηθεί εκεί χρειάζεται να κάνει κάθε μέρα όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που είναι απαραίτητα. Και να γίνεται κάθε μέρα λίγο καλύτερος σε κάποιον τομέα. Να ανεβάζει την ατομική του αξία.

Είχα ακούσει σε ένα σεμινάριο παλιότερα πως αν μπορώ να γίνομαι 0,3% καλύτερος κάθε μέρα, στο τέλος του χρόνου θα είμαι 100% καλύτερος. Σε δύο χρόνια 200% και την τρίτη χρονιά θα είμαι όχι 300 αλλά 400% καλύτερος. Αυτό στα 10 χρόνια (μαζί και με τους ανατοκισμούς) μπορεί να με κάνει πάνω από 50.000 (πενήντα χιλιάδες) φορές καλύτερο!

Αρκεί όμως αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω να πληρώσω το μικρό καθημερινό τίμημα.

Να αποκτήσω τη νοοτροπία της προσωπικής εξέλιξης σε κάθε επίπεδο.

Με μικρά βήματα αλλά καθημερινά. Όχι γιατί ΠΡΕΠΕΙ αλλά γιατί το ΕΠΙΛΕΓΩ. Να εθιστώ στο να γίνομαι καλύτερος καθημερινά. Και σε αυτό που θα επιλέξω να ασχοληθώ επαγγελματικά να τα δώσω ΟΛΑ. Χωρίς δεύτερες σκέψεις ή φόβο ότι μπορεί να μην είναι ο σκοπός της ζωής μου.

Γιατί μόνο μέσα από τη δράση και την προσωπική εξέλιξη θα καταφέρω να βρω αυτό που με παθιάζει και έχω έρθει για να προσφέρω στον κόσμο αυτό. Αλλά και πάλι αν περιμένω πότε θα το βρω για να ξεκινήσω να τα δίνω όλα και να γίνομαι καθημερινά καλύτερος, να είμαι σίγουρος ότι δε θα το κάνω ούτε τότε…

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης πριν 6^ο και τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος και όταν ρωτήθηκε πώς καταφέρνει να βάζει τον εγωισμό του στην άκρη, απάντησε με τον εξής εκπληκτικό τρόπο:

Οπότε κατάλαβα ότι πρέπει να φτιάξεις τη νοοτροπία σου ως εξής: Όταν επικεντρώνεσαι στο παρελθόν, αυτός είναι ο εγωϊσμός σου που μιλάει. “Έκανα αυτό”, ξέρεις… “Μπορέσαμε να κερδίσουμε την τάδε ομάδα 4-0″… “Έκανα αυτό στο παρελθόν”… “Κέρδισα αυτό στο παρελθόν”. Από την άλλη, όταν επικεντρώνομαι στο μέλλον, είναι η έπαρσή μου που μιλάει. Τύπου, “ναι, στο επόμενο παιχνίδι, στο Game 5, θα κάνω αυτό κι εκείνο και τ’ άλλο”. Ξέρεις, τύπου “θα κυριαρχήσω”. Αυτή είναι η έπαρση που μιλάει. Και δεν συμβαίνει έτσι κι αλλιώς. Είσαι ακριβώς εδώ όταν τα λες αυτά. Οπότε, ξέρεις, προσπαθώ να επικεντρώνομαι στην στιγμή. Στο παρόν. Αυτό είναι σεμνότητα. Αυτό είναι το να μην χτίζεις προσδοκίες. Αυτό είναι το να βγαίνεις στο παρκέ και να απολαμβάνεις το παιχνίδι. Να ανταγωνίζεσαι στο υψηλότερο επίπεδο. Και νομίζω ότι είχα ανθρώπους γύρω μου καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου που με βοήθησαν με αυτό. Αλλά αυτή είναι μια ικανότητα την οποία προσπάθησα, πώς το λέτε, να την τελειοποιήσω. Και μέχρι τώρα δείχνει να δουλεύει. Οπότε δεν πρόκειται να σταματήσω».

Γιατί όπως πιστεύουμε βαθιά στο ΑποφασίΖΩ η ζωή είναι παιχνίδι!

Και χάνει όποιος δεν παίζει. Όποιος όμως αποφασίσει να το παίξει μπορεί να επιλέξει να τα

δίνει όλα καθημερινά για να ανακαλύψει που μπορεί πραγματικά να φτάσει!

αλέξιος βανδώρος