Να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων…

“Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.”

Νίκος Καζαντζάκης

Δύο ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που με άγγιξαν πολύ.

Στο αμάξι μας που έχουμε το παιδικό κάθισμα δε μπαίνω πολύ συχνά. Προχθές που το οδήγησα μετά από καιρό κοιτάω στο πατάκι του καθίσματος του οδηγού και βλέπω μερικά χάλκινα κέρματα των 2 και 5 λεπτών του ευρώ. Η σύζυγος μου καθόταν στο πίσω κάθισμα με την κόρη μας και τη ρωτάω αν της έπεσαν καθώς έβγαινε από το αυτοκίνητο κάποια μέρα. Μου απαντάει πως βρισκόταν σε ένα φανάρι πριν λίγες μέρες και ήρθε στο παράθυρο ένας κύριος ηλικιωμένος για να ζητήσει ελεημοσύνη. Καθώς  μου τον περιέγραφε τον έκανα εικόνα, σαν να διάβαζα μια από τις γλαφυρές ιστορίες του Στέφανου Ξενάκη.  Ήταν ρακένδυτος, αξύριστος, φανερά ταλαιπωρημένος μέσα στο καλοκαιρινό λιοπύρι και έδειχνε από αυτούς τους ανθρώπους που η ευγένεια και η καλοσύνη φαίνεται στα μάτια τους. Που δε σε εκνευρίζουν όταν πλησιάζουν στο παράθυρο του αυτοκινήτου, ούτε θα επιμείνουν όταν τους κάνεις νόημα να μη σε ενοχλήσουν. Η Λεωνή, για δικούς της λόγους, έχει μία τεράστια ευαισθησία με τους ηλικιωμένους. Ψάχνει γρήγορα στο τασάκι του αυτοκινήτου να δει αν έχει κάποια κέρματα για να του δώσει. Βρίσκει ένα αξιοπρεπές ποσό και γυρνάει στο παράθυρο να του το προσφέρει με χαρά.

Και τότε γίνεται κάτι απρόσμενο. Της λέει ευγενικά και με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και συμπόνια. “Δεν τα χρειάζομαι εγώ καλό μου κορίτσι. Εσύ έχεις μωρό παιδί και μπορεί να τα χρειάζεσαι περισσότερο.” Και αντί να πάρει τα χρήματα που του προσέφερε, επέλεξε να της δώσει εκείνος μερικά χρήματα. Απλώνει το χέρι του μέσα από το παράθυρο και εκείνη, σοκαρισμένη, έμεινε ακίνητη και έτσι έπεσαν στο πατάκι του οδηγού 4 χάλκινα κέρματα των δύο και πέντε λεπτών…

Ήταν όσα είχε πάνω του εκείνη τη στιγμή.

Οι πυρκαγιές στην Αττική μαίνονται και έχει ήδη αρχίσει η κινητοποίηση μέσω των social media από εκατοντάδες ανθρώπους, επιχειρήσεις και φορείς για τη βοήθεια των πυρόπληκτων. Ένας από τους τόπους συγκέντρωσης είναι ένα καφέ στα νότια προάστια. Μέσα στον αναβρασμό μπαίνει από την πόρτα με αργά βήματα και τη μαγκούρα της μία ηλικιωμένη κυρία. Κρατάει μία σακούλα και ρωτάει τον υπεύθυνο που μπορεί να την αφήσει. Είναι για τους ανθρώπους στο Μάτι του λέει και του δίνει προσεκτικά τη σακούλα παραδίδοντας το πολύτιμο για αυτήν περιεχόμενο. Ελπίζω να βοηθήσει του λέει και γυρνάει προς την πόρτα και με σταθερά αργά βήματα απομακρύνεται. Όταν ανοίγει τη σακούλα ο υπεύθυνος είδε μέσα 1 χαρτί υγείας, 5 χανζαπλάστ, 1 πακετάκι με φρυγανιές και 1 πακέτο μακαρόνια. Δάκρυσε και γύρισε προς την πόρτα για να την προλάβει μήπως και της τα επιστρέψει γιατί προφανώς ήταν όλα όσα είχε και τα προσέφερε όλα ανιδιοτελώς. Δεν την βρήκε πουθενά.

Σε κάποιες περιπτώσεις τα λόγια περιττεύουν.

Ναι, μπορεί ο καθένας να προσφέρει.

Ναι, η καλοσύνη και η αγάπη είναι αξίες πολύ δυνατές.

Ναι, η ανθρωπιά υπάρχει σε μέρη που δεν το περιμένουμε.

Ναι, είναι αλήθεια πως όσο περισσότερο δίνω τόσο πιο ευτυχισμένος γίνομαι.

Ναι, ένας άνθρωπος ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικής θέσης, οικονομικής κατάστασης μπορεί να κάνει τη διαφορά και να κάνει τον κόσμο ομορφότερο!