Το πραγματικό πρόβλημα και η λύση του

Ακούω με μεγάλη προσοχή όλη αυτή την περίοδο τους πολιτικούς όλων των κομμάτων και τις θέσεις που καταθέτουν για τα προβλήματα της χώρας μας και έχω κυριευτεί από μια βαθιά απογοήτευση. Όχι γιατί οι θέσεις τους (τουλάχιστον κάποιες απ’ αυτές) δεν είναι εφικτές. Όχι γιατί διακρίνω μια αναξιοπιστία (αν και υπάρχει αρκετή δόση τέτοιας). Όχι γιατί διακρίνω μια ισοπεδωτική απαξίωση της πολιτικής. Όχι γιατί δεν διακρίνω διάθεση (τουλάχιστον απ’ ορισμένους) ειλικρινούς προσπάθειας προσφοράς. Αλλά γιατί ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν τολμάει να πει… την αλήθεια!

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η αλήθεια για το ουσιαστικό και σημαντικό καλυτέρεμα του αύριο αυτής της χώρας δεν είναι η ανεργία, ούτε η εξωτερική πολιτική, ούτε η διαπλοκή, ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις, ούτε το αγροτικό, ούτε το ασφαλιστικό, ούτε ακόμα και η Χρυσή Αυγή, ούτε όλα αυτά με τα οποία μας παραμυθιάζουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) όλοι τους. Για να μην παρεξηγηθώ, δηλώνω πως βεβαίως και αναγνωρίζω πως όλα αυτά που προανέφερα είναι υπαρκτά προβλήματα μιας κοινωνίας. Όμως ΟΛΑ τους επηρεάζονται, δημιουργούνται, λύνονται ή δεν λύνονται από κάτι άλλο. Από τη νοοτροπία όλων μας. Και όταν λέω νοοτροπία, εννοώ την παιδεία και τις αρχές που έχει ο καθένας από εμάς.

Όταν, ο κυριότερος διαμορφωτής της κοινής γνώμης, η τηλεόραση, με κάποιες εξαιρέσεις, εντελώς ανεξέλεγκτα, καθοδηγείται, καθοδηγεί και εμπνέει ό,τι χειρότερο, ό,τι αποκρουστικότερο, ό,τι πιο χυδαίο και πιο ευτελές έχουμε όλοι μέσα μας. Όταν, ο παιδευτικός χαρακτήρας της έχει να κάνει με βία, σκάνδαλα, sex, αντιπαλότητες και κυρίαρχός της είναι η αρχή «αίμα και σπέρμα». Όταν, στο όνομα της ακροαματικότητας, δεν ενδιαφέρεται για ενημέρωση και παιδεία αλλά για καβγά και ένταση, για εξευτελισμό και διαπόμπευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (κι όλα αυτά στο όνομα της ενημέρωσης). Όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν τολμάει να καταγγείλει όλες τις εμετικές εκπομπές της και τους εκφραστές της, από κάποιες χυδαίες πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές μέχρι κάποιες βραδινές που παρουσιάζονται και σαν διασκεδαστικές κάνοντας τον κόσμο να διασκεδάζει με τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όταν, έχει επιβάλλει την τρομοκρατία του προσωπικού διασυρμού έτσι ώστε κανείς να μην τολμάει να της επιβάλλει τους νόμους που προστατεύουν τον πολίτη και την προσωπική του ζωή. Όταν, έχουν επιβληθεί οι αρχές του «ωχαδελφισμού», του «ο θάνατός σου η ζωή μου» και του «μακριά από εμένα και όπου θέλει ας συμβεί», τότε τι περιμένουμε να αλλάξει;

Βεβαίως, οφείλω να επισημάνω και μια αντίφαση που υπάρχει: Στους υπάρχοντες καλούς και σωστούς δημοσιογράφους οφείλονται σε μεγάλο βαθμό οι αποκαλύψεις των διαφόρων οικονομικών σκανδάλων και όχι μόνο. Δεν είναι όλοι και όλα για πέταμα. Ακόμα και η απαράδεκτη τηλεόραση έχει τις θετικές της στιγμές και έχει προσφέρει θετικά πολλές φορές.

Είναι δυνατόν όμως, όταν ακόμα και οι πολιτικοί (κυρίως αυτοί) τρέμουν τους δημοσιογράφους και ιδίως αυτούς της τηλεόρασης, να πιστεύουμε πως θα αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο; Όταν, παίζεται η τύχη του Ελληνικού μέλλοντος και κυρίαρχο θέμα στα δελτία ειδήσεων είναι η άνευ πολιτικού λόγου αντιπαλότητα του κάθε κ. Χ της Ν.Δ. με τον κάθε κ. Ψ του του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί «πουλάει» ο καυγάς και φέρνει ακροαματικότητα, έχουμε πολιτική συνείδηση και συμμετοχική δημοκρατία;

Όταν τα πανεπιστήμια και τα σχολεία μας δεν έχουν σαν όραμα το να δημιουργούν πνευματική καλλιέργεια και ευρύτητα αντίληψης, αλλά την απλή δημιουργία επαγγελματιών. Όταν ο απλός πολίτης έχει πειστεί πως το θέμα είναι «το πώς εγώ θα βρω την άκρη» και τίποτε άλλο δεν έχει αξία. Όταν δεν νοιαζόμαστε για το συνάνθρωπό μας και για τα κοινά και δεν αναγνωρίζουμε την ΑΠΟΛΥΤΗ ευθύνη μας για ό,τι κι αν συμβαίνει. Όταν δεν διαμαρτύρεται κανείς για ότι κι αν συμβαίνει, τι περιμένουμε να γίνει; Όταν έχουμε χάσει την έννοια της ποιότητας, αλλά και την αξία και τη σημασία της αισθητικής, με ποιο κριτήριο θα πάρουμε αποφάσεις και με ποιες αξίες θα πορευτούμε στη ζωή μας; Μήπως, τελικά, ζητάμε λάθος πράγματα από τη ζωή και γι’ αυτό έχουμε προβλήματα; Μήπως, τελικά, το κράτος και η κυβέρνηση που όλοι θα θέλαμε να έχουμε είναι ένα κράτος και μια κυβέρνηση που απλά καθρεφτίζει τον λαό της; Βεβαίως και σε όλα αυτά υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς είναι η μειοψηφία που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί ένα (φανταστικό) κράτος όπου οι πολίτες του είναι όλοι τους αγράμματοι, ακαλλιέργητοι, άξεστοι και απολίτιστοι; Ένα τέτοιο κράτος θα μπορούσε ποτέ να έχει μια κυβέρνηση αξιόπιστη, σοβαρή, ικανή για να λύσει τα προβλήματα του κράτους; Βεβαίως όχι. Κι ένα κράτος (φανταστικό) όπου όλοι του οι πολίτες είναι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι τι κυβέρνηση θα είχε; Είναι δυνατόν να είχε μια κυβέρνηση απατεώνων, διαπλεκομένων και τυχοδιωκτών; Βεβαίως όχι. Και επειδή και τα δυο προαναφερόμενα κράτη είναι φανταστικά και ανύπαρκτα, το συμπέρασμα στο οποίο εγώ καταλήγω είναι πως όσο πιο μορφωμένος, ενημερωμένος και καλλιεργημένος είναι ο λαός τόσο πιο καλή και αποτελεσματική είναι η κυβέρνησή του.

Αν θέλουνε, λοιπόν, όλοι αυτοί που έχουν την φιλοδοξία να μας κυβερνήσουν και να προσφέρουν στον τόπο μας να κάνουν κάτι που πραγματικά θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα στη σταδιακή λύση των προβλημάτων της χώρας μας ας πουν την αλήθεια. Την αλήθεια που λέει πως αν δεν λειτουργήσουν οι νόμοι που επιβάλουν την προστασία του πολίτη από τις τέσσερις εξουσίες (και κυρίως από την τέταρτη) ώστε να απαλλαγεί από το φόβο, αν δεν λειτουργήσει η δικαιοσύνη τιμωρώντας τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος, αν δεν δώσουν το βάρος τους στην παιδεία ώστε να δημιουργήσουμε σκεπτόμενους ανθρώπους, αν δεν του προσφέρουν πολιτιστική παιδεία ώστε να μάθει τη συμμετοχή του στα κοινά, αν δεν πάψουν να τα μετρούν όλα με βάση τους ψήφους που κινδυνεύουν να χάσουν ή να κερδίσουν, αλλά με βάση το δημόσιο συμφέρον, τότε δεν θα αλλάξει τίποτε.

Πρέπει να βρεθεί ο πρωθυπουργός που θα θελήσει να τα βάλει με την άγνοια, με τα συμφέροντα κάποιον λίγων, με τη δικτατορία των ΜΜΕ, μα πάνω απ’ όλα με την ψευδαίσθηση που μέχρι σήμερα έχει καλλιεργηθεί και που λέει πως, αυτό είναι αδύνατον γιατί ο λαός κοιτάει μόνο την τσέπη του και τίποτε άλλο.

Πιστεύω πως αν δεν βρεθεί ένας τέτοιος άνθρωπος ή κόμμα, τότε κάθε Κυριακή όλο και περισσότεροι χουλιγκάνοι θα τα σπάνε στα γήπεδα, όλο και περισσότερα εγκλήματα θα γίνονται, όλο και πιο χυδαίες εκπομπές θα παίζονται στην τηλεόραση, όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές συγκρούσεις θα δημιουργούνται (γιατί κάθε κοινωνική ομάδα θα κοιτάει τι μπορεί να εξασφαλίσει για τα μέλη της κι ας είναι εις βάρος του συνόλου), όλο και περισσότεροι συνδικαλιστές θα δημιουργούν προβλήματα στη χώρα με τη δικαιολογία της προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων του κλάδου τους και ο τόπος θα πηγαίνει κατά διαόλου.

ΝΑΙ, υπάρχει λύση κι όπως όλες οι αποτελεσματικές λύσεις έτσι κι αυτή είναι μακροπρόθεσμη. Και η λύση είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Μια παιδεία σύγχρονη, ανοικτή στις προκλήσεις της εποχής, αξιοκρατική, δημοκρατική, με ίσες ευκαιρίες για όλους, απαλλαγμένη από νόμους άλλων εποχών που προστάτευαν κάποιους κάποτε και σήμερα βολεύουν κάποιους άλλους. Μια παιδεία που, μαζί με τη γνώση, θα προσφέρει με το παράδειγμα του κρατικού μηχανισμού παραδείγματα μίμησης ζωής. Που θα προσφέρει δικαιοσύνη, προστασία του πολίτη, σωστή τηλεόραση (όχι με λογοκρισία αλλά με τολμηρή εφαρμογή των νόμων) και ευκαιρίες μάθησης. Μια παιδεία που θα μας οδηγεί στην ευθύνη για το μέλλον της Ελλάδας μας και όχι στο πώς θα γεμίσω εγώ τις τσέπες μου κι ας πάει να πνιγεί ή χώρα μου.

Η ευθύνη είναι δική μας. Είναι του καθενός από εμάς. Ας αντισταθούμε στη χυδαιότητα τολμώντας να ρισκάρουμε τα προσωπικά μας μικροσυμφέροντα. Ας διαμαρτυρηθούμε για καθετί που προσβάλει τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας. Ας πάψουμε να δεχόμαστε αβασάνιστα καθετί που μας σερβίρουν. Έχουμε όλοι μας το απαιτούμενο μυαλό για να δούμε την αλήθεια αρκεί να το απελευθερώσουμε από το «εγώ» και να το πάμε στο «εμείς». Υπάρχουν πολλοί τρόποι γι’ αυτό. Ας το κάνουμε για την Ελλάδα, για εμάς, για τα παιδιά μας «ρε γαμώτο»!

Αντώνης Καλογήρου