1ος Μύθος
- 5 Ιανουαρίου, 2018
- 12:00 μμ
Ένας καινούριος χρόνος άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του στο διάβα μας, για να συνεχίσουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι της ζωής. Ένα ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα θέλαμε όλοι μας να χαράξουμε την κατάλληλη πορεία που θα μας οδηγήσει στα λιμάνια των ονείρων μας.
Αυτό μας το ταξίδι, πιστεύω όμως ότι θα γίνει πιο εύκολο εάν ξεκαθαρίσουμε κάποιους μύθους που ορισμένες φορές μας παγιδεύουν και μας οδηγούν σε ξέρες.
Επιτρέψτε μου λοιπόν, το πρώτο μου κείμενο για το 2018 να έχει τις σκέψεις μου για μία αλήθεια που έχει μετατραπεί σε ψεύτικο μύθο. Σύντομα ελπίζω, θα μοιραστώ μαζί σας και άλλους μύθους και αλήθειες…
Υπάρχουν φορές που κάποιες αλήθειες μετατρέπονται, εσκεμμένα ή από λάθος ερμηνεία, σε ψεύτικους μύθους και μας παγιδεύουν σε αδιέξοδα, σε θυμό, παράπονο, μοναξιά και τέλος, στην αίσθηση της αποτυχίας. Μια τέτοια αλήθεια παραποιημένη, μεταλλάχτηκε στο μύθο του «δάσκαλου».
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο δάσκαλος, δεν είναι άξιος του τίτλου του όταν εκδηλώνει την όποια αδυναμία, όταν χάνει τον έλεγχο, όταν αποτυγχάνει σε κάτι, όταν πονάει ή λυγάει σε κάποια φάση της ζωής του. Οι πολλοί, έχοντας ανάγκη από πρότυπα για να δομήσουν μέσα τους την ελπίδα και στη συνέχεια την πίστη ότι μπορούν να πετύχουν, τοποθετούν στο δάσκαλο ένα φωτοστέφανο και απαιτούν απ’ αυτόν την τελειότητα!!!
Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Η αλήθεια είναι, πως ο δάσκαλος είναι απλά συμμαθητής τους. Σ’ αυτό το υπέροχο σχολείο που λέγεται ΖΩΗ φοιτούμε όλοι μας. Κάποιοι από εμάς μπορεί να είναι ακόμα στο νηπιαγωγείο, κάποιοι άλλοι να τελειώνουν το δημοτικό και κάποιοι να πηγαίνουν στο γυμνάσιο ή και στο λύκειο ή το πανεπιστήμιο, αλλά ΟΛΟΙ είναι μαθητές. Ζούμε γιατί μαθαίνουμε συνέχεια και μαθαίνουμε όταν ΖΟΥΜΕ.
Ο δάσκαλος, λοιπόν, είναι κι αυτός (όπως κι εσύ) ένας μαθητής της ζωής. Σημασία έχει εάν μέχρι σήμερα, έχει περπατήσει, έχει ζήσει, κι αν έχει να σου δώσει κάτι ουσιαστικό από αυτό του το ταξίδι και όχι εάν είναι τέλειος. Σαν άνθρωπος που είναι, θα έρθουν φορές που, για να συνεχίσει τις σπουδές του, θα αντιμετωπίσει σημαντικά προσωπικά προβλήματα. Και τότε μπορεί να πονέσει, να απογοητευτεί, να φοβηθεί, να λυγίσει, ακόμα και να χάσει πρόσκαιρα το δρόμο του.
Θα αναρωτιέσαι σίγουρα: Αν κι αυτός περνάει από τέτοιες καταστάσεις στη ζωή του όπως κι εγώ, τότε ποιο είναι το νόημα των μαθημάτων αλλά και του ρόλου του;
Δύο πράγματα έχει να σου δώσει ο δάσκαλος και τα οποία τον κάνουν να είναι δάσκαλος.
Το πρώτο έχει να κάνει με την ποιότητα των προβλημάτων (μαθημάτων) ζωής. Δηλαδή, όταν είσαι στο δημοτικό της ζωής, σε απασχολεί και σε προβληματίζει το γιατί σου πήρε την μπάλα το άλλο παιδάκι και πώς θα την πάρεις πίσω. Τα προβλήματά σου έχουν να κάνουν με το «εγώ» σου και με ό,τι καλό ή κακό έχεις πάρει από το οικογενειακό σου περιβάλλον. Όταν όμως είσαι στο λύκειο, τότε σε απασχολεί και σε προβληματίζει το μέλλον σου, οι σχέσεις σου, ο έρωτας, το οικονομικό κλπ. Μια άλλη ποιότητα προβλημάτων που απαιτεί και μια άλλη ποιότητα επιλογών. Ο δάσκαλος, λοιπόν, μπορεί να σου δώσει τη γνώση και το βίωμα που θα σε βοηθήσει να στρέψεις το υπέροχο δυναμικό σου, από την μικρότητα του «εγώ» στην μεγαλοσύνη των ονείρων της ζωής σου.
Το δεύτερο (και σημαντικότερο ίσως) που έχει να σου δώσει και με το παράδειγμα της προσωπικής του ζωής, είναι πως δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς λάθη. Να σου μάθει να μην φοβάσαι το λάθος και την αποτυχία, γιατί απλά αυτοί οι δυο τύραννοι είναι όχι μόνο αναπόσπαστα μέλη της διαδικασίας αλλά και πηγή πολύτιμων και απαραίτητων μαθημάτων για την κατάκτηση των ονείρων σου. Να σε μάθει δηλαδή, όχι να μην πέφτεις, αλλά να ξέρεις να σηκώνεσαι μόνος σου μετά από κάθε πέσιμο, παίρνοντας ταυτόχρονα το δώρο του μαθήματος που κουβαλούσε το πέσιμό σου. Άλλωστε, ταξίδι ζωής χωρίς φουρτούνα δεν υπάρχει!!!
Με τις σκέψεις μου γι’ αυτό το μύθο, στην πραγματικότητα ήθελα να σου βροντοφωνάξω: Μην εγκαταλείψεις το δρόμο της μαθητείας και της αγάπης γιατί δεν έχεις βρει την τελειότητα. Όσο συνεχίζεις το μαγεμένο ταξίδι της ζωής σου τόσο πιο όμορφο θα γίνεται. Αξίζει να το παρατήσεις γιατί ακόμα δεν έχει γίνει τέλειο;
Καλό μας ταξίδι συνταξιδιώτες μου.
Αντώνης Καλογήρου
