Τι κάνουμε τώρα;
- 7 Ιουλίου, 2015
- 12:56 μμ
Αγαπημένοι μου απόφοιτοι των σεμιναρίων μας και φίλοι.
Νιώθω υποχρεωμένος να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου για το τι οφείλουμε να κάνουμε από δω και πέρα.
Είτε ψήφισες ΝΑΙ είτε ΟΧΙ, από αύριο η χώρα μας και κατά συνέπεια ΟΛΟΙ μας, θα περάσουμε δύσκολες μέρες. Η οικονομία μας θα χρειαστεί συγκεκριμένες δράσεις για να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της. Δράσεις που απαιτούν και το απαραίτητο τίμημα από εμάς.
Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό;
Αρχικά πιστεύω πως χρειάζεται να επαναφέρουμε στη μνήμη μας κάποιες αναμφισβήτητες αλήθειες.
1. Είμαστε πολύ πιο δυνατοί και ικανοί απ’ ότι πιστεύουμε. Αυτό σημαίνει πως και στα δύσκολα “ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα καταφέρουμε”.
2. Είναι απαραίτητο να έχουμε ένα όραμα έτσι ώστε να αποκτήσουμε ένα εσωτερικό κίνητρο που θα μας στηρίζει αλλά και θα μας δίνει ώθηση στα δύσκολα. Δηλαδή, να ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε, ώστε να αποκτήσει νόημα και αξία η προσπάθειά μας. Όταν αγωνίζεσαι απλά για να επιβιώσεις, απλά για να περνάς ανεκτά, τότε πολύ λίγα πράγματα μπορείς να καταφέρεις.
3. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε ΠΟΤΕ, ότι η επιτυχία, ειδικά στις δύσκολες στιγμές, είναι αποτέλεσμα του ΜΑΖΙ και όχι της μοναχικότητας. Πέτα στα σκουπίδια την άποψη του θυμού που λέει “αφού ψόφησε η κατσίκα μου, να ψοφήσει και του γείτονα”. Όταν η οικονομία καταστραφεί, τότε δεν θα θρηνήσουμε μόνο τις κατσίκες μας, αλλά κι ένα σωρό άλλα που θα έχουν καταστραφεί από το ισχυρότερο δηλητήριο που είναι το μίγμα του θυμού και της αντιπαλότητας…
Ας δώσουμε λοιπόν τα χέρια βοηθώντας ο ένας τον άλλον σ’ αυτή την προσπάθεια.
4. Να μην ξεχάσουμε ούτε μια στιγμή πως “όπου υπάρχει ένα πρόβλημα, υπάρχει και μια λύση”. Μόνο που η λύση απαιτεί δράση και τίμημα. Δεν υπάρχει λύση ούτε στον καναπέ ούτε στο σκέφτομαι πώς θα γλυτώσω χωρίς να πάρω την ευθύνη.
5. Και τέλος, πιστεύω ότι οφείλουμε να κάνουμε μια (πρόσκαιρη έστω) αναθεώρηση της αξιολόγησης των αναγκών μας. Αξίζουμε και δικαιούμαστε και την ωραία και την άνετη ζωή. Μήπως όμως είναι η στιγμή ν’ ασχοληθούμε με το “σκάψιμο και την σπορά” ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για το “γλέντι”; Μήπως θα πρέπει να εστιαστούμε σ’ αυτά που θα μας φέρουν ΑΡΓΟΤΕΡΑ τα θέλω μας και να πάψουμε να θυμώνουμε γι’ αυτά που χάσαμε και για τα οποία, σε τελευταία ανάλυση, έχουμε κι εμείς ευθύνη είτε μ’ αυτά που κάναμε είτε μ’ αυτά που δεν κάναμε;
Τελειώνοντας θέλω να πω ότι τώρα, χρειάζεται να σηκώσουμε το κεφάλι, μαζί με τα μανίκια και να μπούμε στη δράση για να δημιουργήσουμε ξανά αυτά που μας αξίζουν, δικαιούμαστε και μπορούμε να έχουμε!!!
Με αγάπη και εκτίμηση που είστε στη ζωή μου,
Αντώνης Καλογήρου
