Η καρδιά δεν θέλει ασφάλεια!
- 8 Ιουλίου, 2016
- 10:41 πμ
Προσπαθούμε, κά
νουμε κάθε τι που μπορούμε, για να εξασφαλίσουμε όσο περισσότερο γίνεται το να νιώθουμε ασφαλείς. Ασφαλείς στη δουλειά, στις σχέσεις, στην οικογένεια, στις διακοπές, ακόμη και στον έρωτα, παντού.
Όμως αν θυμηθούμε τις στιγμές που νιώθαμε ευτυχισμένοι – εγώ, εσύ, όλοι μας – ήταν στιγμές που νιώθαμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι να δημιουργήσουμε, ελεύθεροι να παίξουμε, να γελάσουμε, ελεύθεροι να κάνουμε έρωτα, ελεύθεροι να κλάψουμε, ελεύθεροι να μιλήσουμε, να αγκαλιάσουμε, να νιώσουμε, ελεύθεροι να απολαύσουμε να ζήσουμε τη στιγμή.
Και βέβαια πάντα ακούγεται η φωνή της λογικής: αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!
Δεν γίνονται; Ή μήπως γίνονται; Μήπως δεν γίνονται γιατί έχουμε συνηθίσει να ακούμε την φωνή της λογικής με όλες τις εντολές της και όχι της καρδιάς;
Η λογική δεν μπορεί να γεννήσει ευτυχία, δεν μπορεί να παράγει συναισθήματα, δεν έχει… μπορεί όμως να δώσει ασφάλεια. Και για να είμαστε ειλικρινείς μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Γιατί τα συναισθήματα όπως πχ η αγάπη ή η χαρά, δεν ορίζονται, δεν τοποθετούνται σε πακέτα, δεν αγοράζονται. Η ζωή ολόκληρη δεν ορίζεται.
Δεν μπορείς να βάλεις ωράριο στη χαρά, ούτε να πληρώσεις για να την έχεις. Το ίδιο και την αγάπη και όλα τα άλλα υπέροχα ή μη συναισθήματα.
Η καρδιά, όπως λεν οι μεγάλοι δάσκαλοι, είναι το κέντρο της αγάπης κι αν πάψουμε να την αλυσοδένουμε με τη δικαιολογία να είμαστε ασφαλείς, τότε νιώθει ελεύθερη να εκφράσει όλα αυτά τα θαύματα που κρατάει μέσα της, την χαρά, το κέφι, το γέλιο κι όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχισμένοι. Όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διστάζουμε, φοβόμαστε, να την αφήσουμε ελεύθερη. Κι σ’ ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό οι καρδιές όλων μας, νιώθουν βαριές τις όποιες αλυσίδες τους έχουμε βάλει, άσχετα με τις όποιες δικαιολογίες λέμε γι’ αυτές.
Σ’ αυτές τις διακοπές αυτού του καλοκαιριού προτείνω να αφήσουμε την καρδιά μας ελεύθερη να γελάσει “με την καρδιά της”, να παίξουμε ελεύθερα – όλα τα παιχνίδια – χωρίς να μετράμε και να κρίνουμε, να χορέψουμε να διασκεδάσουμε μέχρι το πρωί έξω από πρέπει και δεν πρέπει, να δούμε ανατολές και δύσεις ρουφώντας την απόλαυση σε όλο της το μεγαλείο, και το κυριότερο, να αφήσουμε ελεύθερη την καρδιά μας να κερνάει… αγάπη! Όλο τον κόσμο! Και πρώτα απ’ όλους αυτόν τον όμορφο εαυτό που, μα την αλήθεια, αξίζει την αγάπη της καρδιάς του.
Με καλοκαιρινό κέφι και πολλή αγάπη,
Βένα Καλογήρου
