Είναι τα παιδιά το μέλλον?
- Olga
- 18 Μαρτίου, 2022
- 4:51 μμ
Στα σεμινάρια μας στο ΑποφασίΖΩ πολύ συχνά έρχονται ανήλικα παιδιά, είτε στην εφηβεία είτε μικρότερα. Ακόμα και σε ηλικίες των 5-6 ετών. Η ευθύνη που έχουμε όταν είμαστε στο βήμα και κάνουμε σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης είναι τεράστια. Γιατί έχουμε να κάνουμε με τις ψυχές των ανθρώπων. Όταν όμως έχουμε μπροστά μικρά παιδιά η ευθύνη είναι πολλαπλάσια. Και εκεί χρειάζεται να γονατίσεις ταπεινά μπροστά τους, να πας στο δικό τους ύψος και να μοιραστείς με όλη σου την αγάπη τις πολύτιμες γνώσεις.
Έχοντας εμπιστοσύνη ότι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα. Αυτό φαίνεται εξάλλου από τις μοναδικές ερωτήσεις που κάνουν. Που είναι τόσο απλές αλλά και τόσο βαθιές και προκλητικές.
Τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν το μέλλον μόνο αν οι ενήλικες κάνουν κάτι τώρα.
Και πόσοι ενήλικες στο παρόν έχουν την παιδεία ή είχαν τα κατάλληλα ερεθίσματα σαν παιδιά, ώστε να είναι ικανοί να διαμορφώσουν τους ενήλικες του αύριο; Αφού τα παιδιά μιμούνται τους ενήλικες του περιβάλλοντος τους, οφείλουν οι δεύτεροι να είναι πρότυπα προς μίμηση. Και όχι μόνο στα δικά τους παιδιά…
Αν υπάρχει κάποια αυταπόδεικτη αλήθεια για τον κόσμο και τη ζωή, κάτι που κρύβεται πίσω από όλα τα πράγματα που ξέρουμε, μία αλήθεια φυσική και αναμφισβήτητη, τότε αυτή την αλήθεια την ξέρουν τα μικρά παιδιά.
Αυτά είναι που βλέπουν τον κόσμο χωρίς προηγούμενες ερμηνείες και εντυπώσεις, χωρίς παρεξηγήσεις και αυταπάτες, τον βλέπουν όπως στ’ αλήθεια είναι: μυστηριώδης και υπέροχος και θαυμαστός, γεμάτος θαύματα, περιπέτεια και έκσταση!
Ο κόσμος είναι ένα μέρος θαυμάτων και μυστηρίων όταν είσαι παιδί. Και δεν αλλάζει όταν μεγαλώνεις. Εσύ είσαι που αλλάζεις. Η αγνή αλήθεια παραμένει, εσύ είσαι που την έχασες. Αυτό που δεν υπήρχε μέσα μας είναι η έννοια της σπουδαιότητας, η σημασία. Όλα τα πράγματα ήταν σπουδαία και σημαντικά μέχρι και τα πιο ευτελή, τα πιο ασήμαντα, τα πιο αδιάφορα για τους μεγάλους, τα πιο δεδομένα. Και η εξερεύνηση ήταν η μόνη σημαντική υπόθεση, το ίδιο και το παιχνίδι, η χαρά, η αγάπη!
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι τα παιδιά διαθέτουν αχαλίνωτη φαντασία, αυθόρμητη εντιμότητα, αφοπλιστική ειλικρίνεια και καθαρότητα στην ψυχή και τη ματιά τους. Αυτά δηλαδή που αποτελούν το αντίδοτο σε κάθε παθογένεια αυτού του κόσμου.
Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει εδώ και τώρα η κοινωνία που μεγαλώνουν, είναι να μην φρενάρει και να μην παραμορφώνει την ακατέργαστη τελειότητα τους. Και η κοινωνία είμαστε ο κάθε ενήλικας ξεχωριστά.
Ευχαριστώ, αγαπώ, ευγνωμονώ κάθε ευκαιρία που μου δίνεται να αλληλεπιδράσω με μία παιδική ψυχή. Είτε αυτό είναι στα σεμινάρια είτε στην καθημερινότητα.
Πριν λίγες μέρες στο πάρκο όπου ήμασταν με τη Διώνη, τη μεσαία μου κόρη που είναι 2.5 ετών, ένα άλλο παιδάκι στην ηλικία της ήθελε να ανέβει στο κάστρο. Η κοπέλα που το πρόσεχε δεν το άφηνε και του έλεγε ότι αυτό θα το κάνει μόνο με τους γονείς του. Λογικό εν μέρει να μη θέλει να πάρει την ευθύνη. Του έλεγε όμως πως είναι επικίνδυνο και ότι δε μπορεί να το κάνει. Πήρα την πρωτοβουλία και της ζήτησα την άδεια να το βοηθήσω εγώ να ανέβει και να το προσέχω μαζί με τη Διώνη.
Προς τιμήν της δέχθηκε.
Στάθηκα πίσω από το μικρό Απόστολο όπως κάνω με τις δικές μου, του έδειξα στα γρήγορα τη μπουνίτσα και το “μπορώ” και ξεκίνησε να ανεβαίνει. Μέσα σε λίγα λεπτά το έκανε χωρίς δισταγμό και έπαιζαν εκεί ψηλά με τη Διώνη.
Το καλύτερο είναι πως η κοπέλα που το πρόσεχε άλλαξε το λεξιλόγιο της και ξεκίνησε να τον επιβραβεύει και να τον ενθαρρύνει.
Δε χρειαζόμαστε γαλόνια και τίτλους για να εξασκήσουμε την ηγεσία.
Μπορεί να το κάνει ο καθένας κάθε μέρα, με κάθε αφορμή κι έτσι ο κόσμος μας θα γίνει πολύ ομορφότερος!!
Αλέξιος Βανδώρος
