Λυπάμαι…

Κάθομαι στο γραφείο μου και βλέπω τον σκοτεινιασμένο, από το συννεφιασμένο ουρανό, δρόμο.

Ταυτόχρονα, συνειδητοποιώ πως είναι συννεφιασμένο και το μέσα μου. Έχει σκοτεινιάσει και η ψυχή μου. Γιατί όμως; Εμένα μ’ αρέσει και η χειμωνιάτικη συννεφιά. Τι είναι αυτό που με ενοχλεί;

Τελικά, αρχίζουν οι σκέψεις μου και παίρνουν μορφή. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Τώρα ξέρω τι μου συμβαίνει, τι με πονάει.

Με πονάει που η χώρα μου βρίσκεται σε κίνδυνο. Με πονάει που οι περισσότεροι από μας, κρίνουμε, σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με βάση το τι μας συμφέρει και όχι με γνώμονα τι είναι καλό για την Ελλάδα μας.

Με πονάει που εξακολουθεί να υπάρχει άκρατη αντιπαλότητα. Που δεν μπορούμε να κάτσουμε απέναντι και να βρούμε τι είναι καλό για τη χώρα μας.

Με πονάει αυτή η νοοτροπία της αντιπαλότητας. Αντίπαλοι σαν ζευγάρι, αντίπαλοι οι γονείς με τα παιδιά, αντίπαλα τ’ αδέλφια, οι γειτόνοι, οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, αντίπαλες οι διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις, όλοι εναντίων όλων…

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΙΑ;

Πού είναι η ενότητα, το μαζί, η ανθρωπιά και η συντροφικότητα; Αλλά, πώς να υπάρξουν όλα αυτά όταν λείπει η αγάπη;

Πού είναι η αγάπη για τον εαυτό μας που θρέφει και συντηρεί την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, τον ανθρωπισμό, τη χαρά, το κέφι, τη δημιουργικότητα και κάνει όμορφη τη ζωή μας;

Πού είναι η αγάπη που κάνει όμορφες και σημαντικές ΟΛΕΣ μας τις σχέσεις; Που σπάει την ανόητη αντιπαλότητα και μας φέρνει κοντά; Πού είναι η αγάπη που δίνει νόημα και αξία στη ζωή;

Τελειώνοντας το ξέσπασμα των παραπόνων μου, θα φωνάξω με όση δύναμη έχω πως, ΜΟΝΟ αν μάθουμε να αγαπάμε θα δούμε τη ζωή μας να αλλάζει.

Αντώνης Καλογήρου