Κάθε τόσο κάποια επιθυμία του θέλω να έχω, να κάνω, να ζήσω, να απολαύσω… στέκεται προκλητικά μπροστά μας και μας ζητάει να την κάνουμε πραγματικότητα.

“Είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή της σκαρφαλώνοντας ένα πολύ ψηλό βουνό. Ήταν αυτό που ήξερε να κάνει. Σκαρφάλωνε συνέχεια. Ανέβαινε τα απότομα βράχια, σκαρφάλωνε όλο

Σηκώνομαι το πρωί. Βγαίνω από το σπίτι μου. Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Δεν την βλέπω και πέφτω μέσα. Την επόμενη μέρα βγαίνω απ’ το

“…Το κάθε τι σε τούτο τον κόσμο έχει ένα κρυμμένο μήνυμα… Οι άνθρωποι, τα δέντρα, τ’ αστέρια, όλα είναι ιερογλυφικά… Νομίζουμε πως δεν είναι παρά

Μ’ αρέσουν τόσο πάρα πολύ τα δώρα! Αγαπάω να παίρνω δώρα, να μοιράζω να δίνω να προσφέρω δώρα! Λατρεύω την έκφραση που παίρνουν τα πρόσωπα.

Κανένας μεγάλος έρωτας ή μεγάλη αγάπη ή δυνατή συνεργασία ή μεγάλη φιλία δεν ξεκίνησαν ποτέ, πιστεύω, με προϋποθέσεις, με εχέγγυα, ή με αποδείξεις για ασφάλεια.

“Έχω δικαίωμα στα θαύματα”  Άλαν Κοέν. Κάποιες φορές, μας κυριεύει μια έντονη εσωτερική αντίδραση, για κάποιες καταστάσεις που ζούμε. Δεν θέλουμε να είναι αλήθεια, δεν

Αγαπάω τόσο πολύ αυτό που ονομάζω, η επόμενη μέρα. Όπως πχ η επόμενη μέρα από ένα μεγάλο πάρτι που ετοίμασες και το ζήσατε τόσο πολύ